ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
Εν
ολίγοις
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι γνωστή. Ο Χριστός
θεραπεύει τον παραλυτικό στης Καπερναούμ. «Εισήλθεν εις οίκον και εκήρρυτε τον
λόγον» ανάμεσα σε μεγάλο πλήθος. Και
έρχεται τότε μια ομάδα «φέροντες παραλυτικόν»
αλλά λόγω του συνωστισμού ξήλωσαν
τη στέγη και έφεραν μπροστά του τον ασθενή για να τον θεραπεύσει.
Ο Χριστός λέγει στον παραλυτικό: «Αφέωνται σοι αι
αμαρτίαι σου», το οποίο αποτελεί και το κατεξοχήν σημείον αναφοράς της
περικοπής. Μας εντυπωσιάζει το γεγονός πώς ένας άρρωστος οδηγείται στο Χριστό για να θεραπευτεί από τη
μάστιγα της παραλυσίας και ο Χριστός του συγχωρεί τις αμαρτίες και συγχρόνως
του χαρίζει και την πολυπόθητη υγεία.
Το θαύμα αυτό του Κυρίου τονίζει και διδάσκει τη διπλή
ευεργεσία που προσφέρει ο Θεός τόσο στον παράλυτο όσο και στους μεταφορείς του.
Με τη διπλή αυτή ενέργεια, δηλ. τη συγχώρηση των αμαρτιών και την θεραπεία του
παραλυτικού, έδειξε, ότι είναι ο μόνος ελεήμων και κατεξοχήν φιλάνθρωπος.
Ο άνθρωπος ως γνωστόν αποτελείται από σώμα και ψυχή. Η
φτώχεια- αποτέλεσμα της αμαρτίας- επηρέασε και τα δύο συστατικά του ανθρώπου,
και γίναμε φτωχοί και στο σώμα και την
ψυχή. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη θεραπείας και στα δύο αυτά συστατικά και
η διπλή αυτή βοήθεια συνιστά την αληθινή και ολοκληρωμένη φιλανθρωπία.
Για το Θεό, την Εκκλησία και την ορθόδοξη θεολογία ο
άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως ενότητα. Ο όλος άνθρωπος σώζεται και πορεύεται προς
τη Βασιλεία του Θεού ή αμαρτάνει και καταλήγει στον αιώνιο θάνατο. Ο άνθρωπος
πορεύεται προς το καλό ή το κακό παίρνοντας όλες τις σωματικές και πνευματικές
του λειτουργίες.
Για το Χριστό θα ήταν αδιανόητο να πει μόνο «άρον τον
κράβατον σου και περιεπάτει», δηλ. να θεραπεύσει μόνο το σώμα και να αφήσει την
ψυχή αθεράπευτη. Θα ήταν μισή η καλοσύνη του και η αγάπη του προς το πλάσμα
του. Ο Χριστός δεν ήταν κάποιος θαυματοποιός της εποχής, ούτε λέει: «Αφέωνται
σοι αι αμαρτίαι» και στη συνέχεια να εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα στη φθορά,
για να δείξει ότι είναι κάποιος πνευματικός ηγέτης που ενδιαφέρεται μόνο για τη
σωτηρία των ψυχών. Αυτά τα διλήμματα είναι ξένα προς την χριστιανική
σωτηριολογία.
Όπως ο Θεός δημιούργησε τον υλικό και τον πνευματικό
κόσμο και προβάλλει τη σωματική και ψυχική ενότητα έτσι και ο Χριστός ως Κύριος
σώζει όλη τη κτίση και προσλαμβάνει τον όλο άνθρωπο σώζοντάς τον με αυτή την
ενότητα.
Εδω η φιλανθρωπία και η αγάπη του Θεού βρίσκεται στο
αποκορύφωμά της . Η φιλανθρωπία τόσο ως
προσφορά όσο και ως απολαβή δεν είναι
κάτι το μειωτικό για τον άνθρωπο, αλλά είναι έκφραση κοινωνικότητας που
αποτελεί ένα από τα δώρα του Θεού το οποίο συνιστά το «κατ’ εικόνα». Εξ άλλου η
φιλανθρωπία είναι μία πράξη τιμητική, γιατί στηρίζεται στην αρχή της
αδελφοσύνης και της ενότητας, διότι όλοι είμαστε αδελφοί και αλλήλων μέλη. Η
φιλανθρωπία συνιστά φιλαδελφία.
Θα ρωτήσει κανείς: Ποιος είναι ο θεάρεστος τρόπος για να
εκφραστεί η φιλανθρωπία; Ν’ αγαπήσουμε τον άνθρωπο ανάλογα με τις ανάγκες του.
Σ’ αυτόν που πεινάει να δώσουμε ψωμί, στο γυμνό ρούχα, στον ξένο φιλοξενία,
στον ασθενή φάρμακα κ. ο. κ. Αυτό όμως είναι η μια πλευρά του πράγματος, η
υλική, που καλύπτει τις ανάγκες του σώματος. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της
φιλανθρωπίας που έχει σχέση με την ψυχή των ανθρώπων. Και αυτή είναι η
σπουδαιότερη, γιατί υλική ανάγκη έχουν μόνο λίγοι άνθρωποι, ενώ ψυχική όλοι.
Ίσως χρειασθεί να γίνουμε βοηθοί παραστρατημένων αδελφών
μας που ζουν στο σκοτάδι της άγνοιας ή της πλάνης. Αυτοί έχουν ανάγκη οδηγού
που ίσως αμαρτάνουν με αποτέλεσμα να πεθαίνουν ψυχικά και πνευματικά. Την πρώτη φιλανθρωπική κίνηση την
υλική λίγοι την μπορούν, τη δεύτερη όλοι. Ο συνδυασμός και των δύο αποτελεί την
καλύτερη σύζευξη. Ψωμί στον πεινασμένο και δικαιοσύνη στον πεινώντα. Φάρμακο
στον ασθενή, αλλά και φάρμακο αθανασίας στον πνευματικά άρρωστο. Αυτή είναι η πραγματική και
ολοκληρωμένη φιλανθρωπία. Και αυτό το βλέπουμε στα πρόσωπα των ανθρώπων που
μετέφεραν τον παράλυτο της σημερινής περικοπής. Ο Χριστός- Φιλάνθρωπος
ευσπλαχνιζόμενος θεραπεύει την ψυχή του λέγοντας: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι
αμαρτίαι σου» και στη συνέχεια θεραπεύει το παράλυτο σώμα του λέγοντας :«Έγειρε
και ύπαγε εις τον οίκο σου».
Η άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου αποτελεί το μεγάλο και
ελπιδοφόρο μήνυμα της παρέμβασης του
Ιησού Χριστού στη ζωή μας για ίαση των ψυχών και των σωμάτων. Το γεγονός αυτό,
ότι τα ευαγγελικά κείμενα συνεχώς αναφέρονται και διηγούνται ποικίλα θαύματα
αυτής της διπλής θεραπευτικής μορφής, δεν έχει σκοπό να προβάλλει την
τραγικότητα της αμαρτίας που μας συνέχει, αλλά το μεγάλο φιλανθρωπικό και
λυτρωτικό μήνυμα της λυτρωτικής και θεραπευτικής παρουσίας του Χριστού στον
κόσμο.
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου