Ξεχειλισμένες κούπες

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν άγιο ερημίτη. Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα.

-Ευλογείτε, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε, έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ…

-Κάθησε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι.

- Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού…, άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.

-Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμεινε ο γέροντας.

-Τώρα διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση…, συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος.

-Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.

-Μα εσείς την ξεχειλίσατε, πάτερ, το τσάι χύνεται απ’ έξω! Παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.

-Κι εσύ μοιάζεις μ’ αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις, ευλογημένε, έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς, πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα που ξέρω;

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει, μερικές φορές, όταν προσερχόμαστε στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μοιάζουμε κι εμείς με τις ξεχειλισμένες κούπες, που ανέφερε ο γέροντας.

Σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουμε ούτε την μόρφωση, ούτε τα πλούτη, που είχε ο άνθρωπος της παραπάνω ιστορίας. Συνήθως, όμως, είμαστε:

·         «ξεχειλισμένοι» από ανόητες δικαιολογίες για όσα κάναμε

·         «παραφουσκωμένοι» από αυτοδικαίωση

·         «πλούσιοι» σε κατηγορίες για τους άλλους.

Έτσι, ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ  να αναφέρουμε ΜΟΝΟΝ, όσα είπαν και έκαναν οι άλλοι εις βάρος μας. Και συνειδητά παρασιωπούμε πόσο «λάδι στη φωτιά» ρίξαμε εμείς. Αρνούμαστε να δούμε το δικό μας φταίξιμο. Και μάλιστα την στιγμή, που-συχνά – εμείς «κάναμε την αρχή».

Πώς λοιπόν περιμένουμε, μέσα στην ξέχειλη από εγωισμό καρδιά μας, να στάξει το έλεος του Θεού; Πώς θέλουμε συγχώρεση, όταν όλο τον χώρο της καρδιάς μας τον καταλαμβάνει το ΕΓΩ μας;

Ας αρχίσουμε επί τέλους να αδειάζουμε τις κούπες μας, αφήνοντας λίγο χώρο για τις ερωτήσεις:

·         Μήπως παραφουσκώνω τις δικαιολογίες μου;

·         Μήπως ο άλλος έχει περισσότερα ελαφρυντικά από μένα;

·         Μήπως έφταιξα «λίγο» κι εγώ;

Και τελικά για να αδειάσουμε τελείως την «κούπα»:

·         Μήπως όλη η φασαρία ξεκίνησε από μένα;

Πηγή: Από το βιβλίο «Μηνύματα από την λυχνία γ’» του Αρχιμανδρίτου Βαρνάβα Λαμπρόπουλου