Πάντοτε σήμαινε και σημαίνει να γνωρίζεις με ένα μεταλογικό
και ωστόσο απόλυτα βέβαιο τρόπο που ονομάζεται πίστη, πως ο Χριστός είναι η Ζωή
κάθε ζωής, πως είναι η Ζωή η ίδια και επομένως η ζωή μου. «Εν αυτώ ζωή ην και η
ζωή ην τον φως των ανθρώπων». Όλες οι χριστιανικές διδασκαλίες-για την
Ενσάρκωση, τη Λύτρωση, τον Εξιλασμό- είναι συνέπειες, εξηγήσεις, αλλά όχι η
«αιτία» αυτής της πίστης. Μονάχα όταν πιστεύουμε στο Χριστό όλες αυτές οι
διαβεβαιώσεις βλέπουμε να «έχουνε πέραση» και να «στέκουνε». Η ίδια η πίστη δεν
είναι αποδοχή τούτης ή εκείνης της «πρότασης» για το Χριστό, αλλά αποδοχή του
ίδιου του Χριστού ως Ζωής και του φωτός της ζωής. «Και η ζωή εφανερώθη και
εωράκαμεν, και μαρτυρούμεν και
απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον πατέρα, και εφανερώθη
ημίν».
Με αυτή τη σημασία η χριστιανική πίστη είναι ριζικά
διαφορετική από τη «θρησκευτική» πίστη. Η αφετηρία της δεν είναι η πίστη, είναι
η αγάπη. Καθαυτή και από μοναχή της κάθε πίστη είναι μερική, αποσπασματική,
ευκολοράγιστη. «Εκ μέρους γιγνώσκομεν,
και εκ μέρους προφητεύομεν…είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι,
παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται». Μονάχα η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.Και
αν το να αγαπώ κάποιον σημαίνει πως
αυτός γίνηκε η ζωή μου ή μάλλον πως γίνηκε το «περιεχόμενο» της ζωής μου, το να
αγαπώ το Χριστό σημαίνει πως Τον κατέχω ως τη Ζωή της ζωής μου».
Αλ. Σμέμαν, «Για να ζήσει
ο κόσμος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου