ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

 

“Πεθαμένες καλησπέρες

δεν γουστάρω να μου πει”

 Κι άμα δω κανένα φίλο

  τρέμω μη με θυμηθεί

        πεθαμένες καλησπέρες

        δε γουστάρω να μου πει”

          Ένα ωραίο τραγούδι που αναφέρεται στις σχέσεις των ανθρώπων λέει: “Κι άμα δω κανένα φίλο τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει” (Μιλτ. Πασχαλίδης).

          Το  τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο στις φιλίες, αλλά και στο ζευγάρι. Κουραζόμαστε. Ο καθένας μας έχει μέσα του ένα “ψυχολογικό πρέπει”, το οποίο αισθάνεται συνεχώς. Από την στιγμή που ξυπνούμε μέχρι την στιγμή που θα κοιμηθούμε το βράδυ έχουμε συνεχώς υποχρεώσεις. Σ’ αυτές μας σπρώχνει αυτό το “πρέπει”, το οποίο νοηματοδοτεί την ζωή μας, αλλά και συχνά την κάνει να χάνει την χαρά. Όταν λείπει το μεράκι, η χαρά σε κάθε δραστηριότητα, τότε κουραζόμαστε ψυχικά. Και είναι αυτονόητο ότι η σχέση θα περάσει κρίση, καθώς ο λογισμός θα ταλαιπωρείται από το γεγονός ότι καλούμαστε να κάνουμε ό, τι πρέπει, ότι ο σύντροφός μας δεν δείχνει να μας συμπαρίσταται όσο θα θέλαμε, ότι νιώθουμε μοναξιά και ότι δεν έχουμε γαλήνη ώστε να εκτιμήσουμε τι έχει προτεραιότητα και τι όχι.

`        Αυτό το ψυχολογικό  “πρέπει” μας κάνει δύσκολους στην επικοινωνία. Συχνά ο ένας από τους δύο κοιμάται νωρίτερα από τον άλλον, καθώς  η ψυχολογική κούραση προστίθεται στην σωματική. Με αποτέλεσμα ο ύπνος να γίνεται ένα εύλογο άλλοθι στην αποστροφή του ενός προς τον άλλο. Δεν παραδεχόμαστε την κρίση, αλλά μένουμε στην κούραση που δεν επιτρέπει ούτε την σωματική ούτε την ψυχική επικοινωνία. Γι’ αυτό και οι καλησπέρες “είναι πεθαμένες”. Γι’ αυτό και οι καλημέρες δεν βγαίνουν από την καρδιά μας.

          Το “ψυχολογικό πρέπει” μπορεί να ανά-νοηματοδοτηθεί μέσα από την χαρά της αγάπης. Την προσδοκία ότι πέρα από τις υποχρεώσεις, τα παιδιά, τις δυσκολίες υπάρχει το πρόσωπο του άλλου και η συνάντηση μαζί του. Το “ψυχολογικό πρέπει” μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από την προσευχή. Η δύναμη της πίστης κάνει την αγάπη να κρατιέται. Την ίδια στιγμή, η συζήτηση, η κατανόηση, αλλά και η βοήθεια του ενός στον άλλο, ιδίως με τα παιδιά, καθιστούν τις συνθήκες της σχέσης καλύτερες, ενώ βοηθούν πολύ το “ευχαριστώ” και η ενσυναίσθηση.

          Πρωτ. Θεμιστοκλής ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ