Ο Τελώνης, ερχόμενος στον ναό, μαζί με τη σκέψη και τη διάθεση που έχει να μετανοήσει και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του-και τι αμαρτίες!-έχει μέσα του ταπείνωση. Ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού και καθόλου δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί ή να παρουσιάσει τάχα αρετές. Τίποτε, τίποτε! Ταπεινώνεται, παίρνει την τελευταία θέση. Πιο κάτω από εκεί δεν υπάρχει. Και αν υπήρχε, αυτός θα πήγαινε. Πήγε στο έσχατο σκαλοπάτι. Μετέφερε τον εαυτό του εκεί δια της ταπεινώσεως. Αλλά όσο ταπεινωνόταν, όσο κατέβαινε, όσο μέσα του συνετρίβετο και κατενύσσετο συναισθανόμενος τις αμαρτίες του-δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να υψώσει στον ουρανό-τόσο είχε ελπίδα. Είχε μια κρυφή ελπίδα στον Θεό, μια κρυφή εμπιστοσύνη στον Θεό. Και γι’ αυτό δεν σηκώνεται να φύγει. Και τελικά τον δικαιώνει ο Θεός και βρίσκει σωτηρία.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου