Η μάνα της παραδόσεως

          Ανάμεσα στους ανθρώπινους τύπους, η μάνα της παραδόσεως προεξάρχει ως δημιούργημα από τα εκλεκτότερα της ιστορίας. Η παρουσία της μέσα στους αμέτρητους αιώνες δεν κοσμεί απλώς την εγκόσμια ύπαρξη, αλλά συνιστά την ουσία της. Γι’ αυτό και από τα πανάρχαια χρόνια έφτασε μέχρι τη αποθέωση, έγινε η “μητέρα  θεά”. Έτσι κέρδισε την αιωνιότητα. Διότι η ίδια αποκάλυψε την αιωνιότητα. Τον παγκόσμιο ρυθμό της ζωής, την τραγική διάσταση της γέννησης και του θανάτου, της φθοράς και της αφθαρσίας......

          Την βιολογική συνέχεια την εξασφαλίζουν όλες οι μάνες. Η μάνα της παραδόσεως φέρνει στα σπλάχνα της όχι μόνο τη ζωή αλλά και το βάρος ολόκληρης της εσωτερικότητας της ιστορίας. Μιας εσωτερικότητας θεμελιακής της υπάρξεως στον κόσμο.

          Για τον άνδρα η δημιουργία είναι ευκαιρία έμπνευσης και απελευθέρωσης, για τη μάνα της παραδόσεως η δημιουργία είναι έργο ύψιστης ευθύνης, αγώνισμα σιωπηλό και ατελεύτητο, εμπράγματη καρποφορία της σάρκας και της ψυχής και των αισθημάτων, δαπάνη δυνάμεων για τον πολλαπλασιασμό όλων των στοιχείων της ζωής μέσα στις διαστάσεις της εγκοσμιότητας και της αιωνιότητας, Ένας ακατάπαυστος παλμός μιας απέραντης καρδιάς συνορχούμενος με τον παλμό της κτίσεως. Τόσος μόχθος, τόση αφιέρωση, τόση προσφορά, τόση αγάπη για τα θρέμματά της και για τα νοσσία της.....

          Η μάνα της παραδόσεως εισέρχεται στη ζωή λευκοφορούσα νύφη και απέρχεται μαυροφορούσα μητέρα. Χαρακωμένο το πρόσωπο από το ημερήσιο άχθος, με λευκασμένη την κεφαλή από τον πόνο, με μάτια που έλιωσαν απο το κλάμα για τον χαμό των αγαπημένων της. Οι αρρώστιες φέρνουν νεκρούς και κάθε νεκρός μια μαχαιριά στην τρυφερή καρδιά της μάνας. Οι πόλεμοι φέρνουν νεκρούς και όσοι οι νεκροί άλλες τόσες σφαγμένες μανάδες.

          Τον μέγα πόνο του κόσμου την σήκωσε η μάνα της παραδόσεως. Αυτό το ταπεινό πλάσμα, που το βλέπουμε στο τέλος της ζωής της να φθίνει μέσα στα μαύρα, κάτω από τη σκοτεινή μαντήλα της, μέσα στην νυχτοήμερη μέριμνα, στο σπίτι, στο χωράφι, στις αυλές, στις στράτες, στις εκκλησιές της υπαίθρου. αυτό τα ταπεινό πλάσμα που σκόρπισε ζωή και αποκόμισε θάνατο. Μέσα της ολοένα ευλογεί τους ζωντανούς και μνημονεύει τους νεκρούς. Αυτό το ταπεινό πλάσμα, το αμνημόνευτο, το σιωπηλό, το στοιχειό της ιστορίας, στοιχείο της γης. Αυτό το ταπεινό πλάσμα που όσο αφανίζεται από τη σύγχρονη ιστορική συγκυρία τόσο εξαίρεται η υπαρξιακή του σημαντικότητα και αθανατίζεται ως ανεπανάληπτος ανθρώπινος τύπος. Αυτό το ταπεινό πλάσμα είναι που νίκησε τόσους  δυσχείμερους αιώνες της ιστορίας. Τώρα αφανίζεται. Αφανίζεται η πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου.

          “Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΌΓΟΣ”, Χρήστου Μαλεβίτση