“Κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε”

 

“Κάπου θα συναντηθούμε,

στο ίδιο σπίτι ζούμε” 

“Δεν μπορεί, δεν μπορεί

 κάπου θα συναντηθούμε.

 Δεν μπορεί, δεν μπορεί

 στο ίδιο σπίτι ζούμε”.

 

Ένα ωραίο τραγούδι των αρχών της δεκαετίας του ΄90 περιέγραφε με χιουμοριστικό τρόπο την αδυναμία του ζευγαριού να συναντηθεί, μέσα στις πολλές υποχρεώσεις του. “Στις 11 μπορείς; Όχι..... στις 4 μπορείς; Μπορώ. Ναι, αλλά δεν μπορώ εγώ”. Και κατέληγε στο ρεφραίν του με τη φράση: “Δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε”(Γιάννης Μηλιώκας).

Το τραγούδι αυτό περιγράφει όχι την φθορά που ο γάμος προκαλεί στον έρωτα, αλλά την ήττα του έρωτα από τον χρόνο, τις υποχρεώσεις, τις ανάγκες των παιδιών, την αδυναμία να δημιουργήσει το ζευγάρι την έκπληξη στον άλλο. Ο λόγος της Αποκάλυψης “έχω κατά σου ότι την πρώτην σου αγάπην αφήκας” δεν είναι απαραίτητο να ισχύει, όπως συχνά η εκκοσμικευμένη     νοοτροπία μας θέλει. Απλά δεν προλαβαίνει το ζευγάρι να σκεφτεί ότι υπάρχουν και οι δύο ως πρόσωπα, που χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ότι δεν είναι μόνο η σωματική πλευρά της σχέσης που χρειάζεται ανατροφοδότηση, αλλά και η επικοινωνία, το μοίρασμα του χρόνου, η έκπληξη της κοινωνίας.

          Πως φθείρεται  η σχέση;

Όταν δεν μπορούμε να συναντηθούμε. Όταν περιμένουμε τις διακοπές ή ένα ταξίδι για να περπατήσουμε, να κουβεντιάσουμε, για να ζήσουμε όπως στην αρχή της. Καθώς περνά ο χρόνος στην καρδιά του ζευγαριού εισέρχεται η δράση: “δεν προλαβαίνω, αλλά δεν πειράζει. Ο άλλος καταλαβαίνει”. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό το “καταλαβαίνει”, κουράζει όταν είναι συνεχές. Ναι, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, ότι η καριέρα, η εργασία, οι υποχρεώσεις, τα προγράμματα είναι σημαντικά, ανήκουν στον πυρήνα της προσωπικότητάς, αλλά και της ευθύνης που έχουμε έναντι του σπιτιού μας. Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν ότι το σπουδαιότερο είναι η αγάπη!

Ο έρωτας δύο ανθρώπων δεν μετατρέπεται σε αγάπη καθώς περνάνε τα χρόνια. Αλλάζει  όψεις, ναι. Αν όμως πάψει να υφίσταται ως πυρήνας της σχέσης, τότε το ζευγάρι σταδιακά αποξενώνεται. Γιατί η σχέση θέλει ανανέωση.

Δεν είναι μόνο το σώμα που διψά, όχι μόνο για εκτόνωση, αλλά και για τρυφερότητα. Είναι και η ψυχή που θέλει κοινωνία. Θέλει αγώνα, ώστε ο χαρακτήρας να μην αφεθεί στις αδυναμίες και τα πάθη, να μη γίνει ένα με τον κόσμο και τους πειρασμούς της εικόνας, του υπολογιστή, των ενδιαφερόντων του πηγάζουν από την διαφήμιση και τον καταναλωτισμό, αλλά είναι μόνο για τον ένα. 

 Η Εκκλησία μιλά συχνά για εγκράτεια στην σχέση του ζευγαριού, ιδίως στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά και κάθε νηστείας. Η εγκράτεια όμως έχει νόημα όταν υπάρχει στην πραγματικότητα η σχέση. Και δεν είναι μόνο η αποχή από την σαρκική επαφή. Είναι κυρίως η αποχή από οτιδήποτε αποξενώνει το ζευγάρι. Είναι μια απόπειρα μέσα από την προσευχή και την νηστεία το ζευγάρι να διαπιστώσει τι σπάει την αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον πλησίον, να μιλήσει, να επικοινωνήσει, να βρει την φλόγα της ψυχής.

Η έκπληξη είναι να κρατήσουμε την εικόνα του προσώπου του άλλου ζωντανή στην καρδιά μας και να το δείχνουμε με καθό τρόπο. Να συναντιόμαστε, έστω και για λίγο. Να συζητούμε. Να μην νικηθούμε από το “δεν πειράζει, ο άλλος καταλαβαίνει”. Και να ξαναζούμε την χαρά της πρώτης αγάπης! Τότε, ακόμη κι αν όλα τρέχουν, ήδη η συνάντηση είναι δεδομένη!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ