Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Αν δεν μου'δινες ποίηση, Κύριε




ν δ μο δινες τν ποίηση, Κύριε,
δ
θχα τίποτα γι ν ζήσω.
Α
τ τ χωράφια δ θταν δικά μου.
ν τώρα ετύχησα νχω μηλιές,
ν
πετάξουνε κλώνους ο πέτρες μου,
ν
γιομίσουν ο φοχτες μου λιο,
ρημός μου λαό,
τ
περιβόλια μου ηδόνια.

Λοιπόν; Π
ς σο φαίνονται; Εδες
τ
στάχυά μου, Κύριε; Εδες τ᾿ μπέλια μου;
Ε
δες τί μορφα πο πέφτει τ φς
στ
ς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι
᾿ χω κόμη καιρό!
Δ
ν ξεχέρσωσα λο τ χρο μου, Κύριε.
Μ
᾿ νασκάφτει πόνος μου κι᾿ κλρος μου μεγαλώνει.
σωτεύω τ γέλιο μου σν ψωμ πο μοιράζεται.

μως,
δ
ν ξοδεύω τν λιό σου δικα.
Δ
ν πετ οτε ψίχουλο π᾿ ,τι μο δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τ
ν ρμι κα τς κατεβασις το χειμνα.
Γιατί θ
ρθει τ βράδι μου. Γιατί φτάνει που νναι
τ
βράδι μου, Κύριε, κα πρέπει
ν
χω κάμει πρν φύγω τν καλύβα μου κκλησι
γι
τος τσοπάνηδες τς γάπης.

            Ν.Βρεττάκος

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!