ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λκ. 6, 31-36

          ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά αγιογραφικά σημεία και  αναφέρεται στον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου με τους συνανθρώπους τους. Κοντολογίς το ευαγγέλιο παρουσιάζει συνοπτικά την ουσία της χριστιανικής ηθικής. Και ηθική δεν  είναι κανόνες τους οποίους οφείλει ο άνθρωπος να ζει ως άτομο. Η ηθική δεν νοείται ατομικά, αλλά από τη διαγωγή του καθενός σε σχέση με τους συνανθρώπους του. Η ηθική προϋποθέτει κοινωνία ανθρώπων. Μόνος του κανείς δεν κρίνεται ούτε ως δίκαιος ούτε ως άδικος. Η δικαιοσύνη  και η  αδικία εμφαίνονται μέσα στις διανθρώπινες σχέσεις.

          «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». O κανόνας αυτός ονομάζεται χρυσούς κανόνας. Και είναι πράγματι ο χρυσούς κανόνας σύμφωνα με τη φύση του ανθρώπου. Η Αγ. Γραφή δεν απαιτεί στοιχεία ξένα προς την συνείδηση του ανθρώπου. Τι ζητάει ο άνθρωπος; Οι συνάνθρωποί του να μην του κάνουν κακό, να μην τον αδικούν, να μην τον κλέπτουν μην τον προσβάλλουν. Δηλ. το κακό που δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, δεν πρέπει κι εμείς να το πράττουμε προς τους άλλους. Μέχρι εδώ έχουμε το ένα μέρος του κανόνα. Είναι το αρνητικό μέρος απέναντι στο κακό, όχι άγνωστο στην προχριστιανική εποχή, ιουδαϊκή και ελληνική και διατυπώνονταν ως εξής: «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις».

          Ο Χριστός όμως παρουσίασε μια ολοκληρωμένη εικόνα της ηθικής. Και ολοκλήρωση της ηθικής είναι όχι μόνο η διάπραξη του μη κακού, αλλά και η εφαρμογή του καλού. Ο νέος που ρώτησε το Χριστό πώς μπορούσε να κερδίσει την αιώνια ζωή, δεν έκλεψε, δεν σκότωσε, δεν μοίχευσε, δεν ψευδομαρτύρησε. Αν όμως δεν έπραξε το κακό, εφάρμοσε παράλληλα το αγαθό; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό και δεν θεωρήθηκε από τον Χριστό ως  τέλειος. Δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι κακό, θέλουμε όμως να μας κάνουν το καλό, να μας βοηθούν στα δύσκολα, να είναι επιεικείς απέναντί μας στα παραπτώματα μας. Την καλοσύνη και την αγάπη που θέλουμε για τον εαυτό μας να την δείχνουμε και μείς στους συνανθρώπους μας. Αυτή η καλοσύνη και η αγάπη μας κάνει να μοιάζουμε με τον Θεό.

          Το χριστιανικό αυτό ιδανικό είναι ασφαλώς πολύ υψηλό και δεν επιτυγχάνεται με μόνη την απόφαση και λίγα διστακτικά βήματα. Ο Θεός δείχνει κατανόηση στην ανεπάρκειά μας και την αδυναμία μας. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην σταματήσουμε να προσβλέπουμε σ’ αυτό το ιδανικό, να μην το αντικαταστήσουμε με ημίμετρα. Έτσι θα ξέρουμε τουλάχιστον ότι έχουμε πολύ δρόμο και μόχθο μπροστά μας  για να προσεγγίσουμε αυτό το ιδανικό.

          Και το ερώτημα: Γιατί να φερθούμε έτσι σε μια κακότροπη κοινωνία σαν τη δική μας; Πως μπορούμε να πετύχουμε  κι αν ακόμη το θέλουμε; Εξ άλλου τι θα βγει από μια τέτοια προσπάθεια; Ο Χριστός σε μια συνοπτική φράση άνοιξε τον  ορίζοντα και φώτισε τον έσχατο χώρο της ιστορίας μας: « και έσται ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ». Και κάτι ακόμη αμεσότερο : « έσεσθε υιοί του Υψίστου». Αυτός είναι ο τρόπος για ν’ ανεβάσετε ουσιαστικά το επίπεδο της ζωής σας, να γίνετε κάτι άλλο, να βαδίσετε προς την τελείωση.

          Όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού, «υιοί του Υψίστου». Γίνονται όμως εκείνοι που εξαγιάζουν την ύπαρξή τους και φθάνουν στο σημείο να ομοιάζουν με τον Θεό, κι Εκείνος τους αναγνωρίζει ως γνήσια παιδιά Του. Όσο περισσότερο εισδύουμε στο μυστήριο της πίστεως τόσο περισσότερο προσεγγίζουμε και νοιώθουμε την ζωτική παρουσία Του. Εκείνος ευεργετεί και σκορπίζει απλόχερα τα αγαθά Του σ’ όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία διάκριση. Ευλογεί του καλούς , αλλά κι αυτούς που είναι πονηροί και αχάριστοι απέναντί του. Σ’ αυτό το θείο μεγαλείο είναι ανάγκη ν’ ατενίζει κάθε άνθρωπος, αν θέλει να είναι πραγματικά «υιός του Υψίστου». Δεν μπορεί, λέγει ο Κύριος, να είστε γνήσια παιδιά του Θεού, αν αγαπάτε μόνον αυτούς που σας αγαπούν ή ευεργετείτε μόνον αυτούς πους σας ευεργετούν. Αυτό κάνουν και οι άθεοι και οι ασεβείς, και το κίνητρό τους είναι ένας καθαρός υπολογισμός.

          Η μεταμόρφωση του ανθρώπου προς την τελείωση στην οποία μας προσκαλεί η Εκκλησία δεν συνίσταται σε μια μυστικιστική φυγή σε ειδυλλιακά περιβάλλοντα, αλλά περνάει μέσα από τις αναθυμιάσεις του καθημερινού  βίου. Το πρόβλημα δεν είναι πώς θα  αποφύγουμε αυτούς τους δρόμους, αλλά μέσα απ’ αυτούς να γινόμαστε «υιοί του Υψίστου». Το μυστικό αυτό, το έργο αυτό είναι το «γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων έστίν». Έτσι η σκληρή καθημερινότητα μας γίνεται το νέο καθημερινό ασκητήριο, ο στίβος για μια καλύτερη επίδοση και αυτά που φαίνονται λυπηρά, μεταβάλλονται σε ευκαιρίες για να πραγματοποιήσουμε τον σωστικό προορισμό μας.

          Κάθε θ. Λειτουργία αποτελεί μια πρόσκληση για να επανορθώσουμε την πορεία μας . Μια ζωντανή υπενθύμιση την πορείας με τη μνήμη του σταυρού και της αναστάσεως. Μια νέα πρόκληση συμμετοχής στο σώμα και το αίμα του Κυρίου με τελικό σκοπό τη «συμμόρφωση» στο πρότυπο της δικής Του ζωής, για να λειτουργούμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας  σαν ζωντανά κύτταρα  του «μυστικού σώματός Του» και «ως υιοί του Υψίστου».

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.