ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 13, 10-17

Η ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ;

          Εν ολίγοις

          Σ’ ένα μεγάλο βιομηχανικό συγκρότημα της Γερμανίας οι ιδιοκτήτες έκαναν μια πρωτότυπη έρευνα. Με την βοήθεια ψυχολόγων ερεύνησαν πώς περνά το προσωπικό  το σαββατοκύριακό τους και τις ημέρες της αδείας του. Και τούτο για να κανονίσουν, προς το συμφέρον τους βέβαια, την συμπεριφορά τους απέναντι στο εργατικό δυναμικό.

          Η έρευνα έδειξε ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Πολλοί εργαζόμενοι παρουσίασαν πρόβλημα υγείας. Δηλ. ένοιωθαν πλήξη, άγχος και ανία, σε τέτοιο σημείο που πολλοί εύχονταν να μην υπήρχε το σαββατοκύριακο.

          Το συμπέρασμα είναι ότι το προσωπικό έπασχε από τη νόσο που λέγεται «κατάθλιψη της Κυριακής», ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιείται η αργία της Κυριακής για ανάπαυση από την κούραση της εργασίας.

          Οι ειδικοί είπαν, ότι αυτή η δυσαρμονία οφείλεται στον τρόπο ζωής των αστικών και βιομηχανικών μεγαλουπόλεων. Ο άνθρωπος συνήθισε  σε μια διαρκή δραστηριότητα, αδιάκοπη κίνηση και υπέρ- απασχόληση, γι’ αυτό και η περίοδος της αργίας του φαίνεται ανυπόφορη.

          Η χριστιανική παράδοση όμως έχει μία εντελώς διαφορετική αντίληψη για την ημέρα της Κυριακής αργίας, της Ημέρας του Κυρίου. Η Εκκλησία θεωρεί την Κυριακή αργία ως ημέρα συνάντησης του ανθρώπου με τον Θεό. Την χαρακτηρίζει ως ημέρα ανακαίνισης και ανάπλασης του ανθρώπου. «Εξ ημέρες είναι στην διάθεσή μας που δικαιούμαστε και πρέπει να εργαζόμαστε». Και δίνει μία άλλη διάσταση στην ημέρα της Κυριακής, την οποία έχουν βαλθεί με δαιμονικό πείσμα να την καταργήσουν παρά τις καθολικές αντιδράσεις των εργαζομένων και φυσικά της Εκκλησίας.

          Όποιοι επιχειρούν να δουν την παρουσία της ανίας και της πλήξης ως αιτία την ημέρα της Κυριακής, δεν οφείλεται προφανώς στον τρόπο εργασίας του ανθρώπου, αλλά στο πρόβλημα που τρώγει καθημερινά τον άνθρωπο. Πρόκειται για το πρόβλημα της φυγής, της δραπέτευσης του ανθρώπου από τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί δεν έχει το θάρρος και την τόλμη να σταθεί απέναντί του.

          Και πράγματι! Ο σύγχρονος άνθρωπος θυσιάζει πολλά πράγματα, για να μην συναντήσει  τον εαυτό του. Έτσι στις μεγάλες εορταστικές ημέρες επιχειρεί ηρωικές «εξόδους» και φεύγει από τη σπιτική θαλπωρή. Πρόκειται για μία συνήθεια που σιγά- σιγά έχει γίνει καθεστώς. Η τάση της φυγής, δηλ. το γύρισμα της πλάτης στον εαυτό του.

          Είναι λοιπόν ανάγκη να βρούμε το νόημα της Κυριακής αργίας για ν’ αποκατασταθεί η ψυχική μας  ισορροπία. Η Εκκλησία καθιέρωσε την ημέρα αυτή για να δώσει ευκαιρία στον κουρασμένο άνθρωπο να ξεκουραστεί πνευματικά και σωματικά, για ν’ ανοίξει τους ορίζοντες για την   πνευματική του ανανέωση.

          Είναι αυτονόητο, ότι μέσα στην παραζάλη της καθημερινής σχόλης να ξεχνά κανείς χωρίς να το θέλει ίσως και τον   εαυτό του και τον Θεό. Όταν όμως αναπνέει την αγιοπνευματική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, βλέπει την κυριακάτικη θ. Λειτουργία σαν μία πολύτιμη ευκαιρία για να βρει ανάπαυση και να μπορέσει να συναντήσει τον εαυτό του και να συναπαντηθεί και με τον Θεό. Και η χαρά από τη συνάντηση αυτή μπορεί  να μεταβάλλει την κατάθλιψη της Κυριακής σε χαρά και ευφρόσυνη, σε ευκαιρία αναπλάσεως του ανθρώπου και του κόσμου.

          Η θ. Λειτουργία είναι κατά τους Πατέρες σύνοδος ουρανού και γης και ο χώρος που ιερουργείται η αγία Αναφορά, γίνεται σκηνή του Θεού με τους ανθρώπους. Έτσι μαζί με τον άνθρωπο και ολόκληρη η δημιουργία δοξολογούν το Θεό. Ο Θεός  είναι το υπερούσιο Καλό και ονομάζεται Κάλλος, επειδή προσκαλεί προς τον εαυτό Του τα πάντα και συναντά τα πάντα. (Δ. Αρεοπαγίτης).

          Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το ευχαριστιακό κλίμα ο πιστός ενσωματώνεται με τον Χριστό και γίνεται ένας. Και η θ. Λειτουργία γίνεται ο χώρος όπου συναντάται ο άνθρωπος με τον Χριστό. Έξω απ’ αυτή είναι όλα θλιβερά και απομονωμένα, ενώ εντός αυτής περιχωρούνται και διακονούν λειτουργικά. (π. Β. Γοντικάκης).

          Οι πιστοί δεν παρακολουθούν την θ. Λειτουργία  ως θεατές, αλλά μετέχουν σ’ αυτή και  μέσα τους μορφώνεται ο Χριστός και οι πιστοί γίνονται χριστοί κατά χάριν. Ολόκληρος ο άνθρωπος ζει μέσα στη χάρη του Θεού. Όλος ο Θεός προσφέρεται στον άνθρωπο και ο άνθρωπος προσφέρεται στο Χριστό.

          Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε δεν πρέπει ο άνθρωπος να γεύεται την ψυχοκτόνο κατάθλιψη της Κυριακής, γιατί απολαμβάνει την μυστηριακή παρουσία του Θεού και την πνευματική αγαλλίαση που προσφέρει η θ. Λατρεία, η Λειτουργία της Κυριακής. Την ευφρόσυνη αυτή εμπειρία μπορεί να δοκιμάσει κάθε άνθρωπος που υποφέρει από την «κατάθλιψη της Κυριακής» και να τη μετατρέψει σε ουράνιο σκίρτημα, σε μια θεία έξαρση χαράς και ευφροσύνης.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.