Άγιος και προφήτης

O AΓΙΟΣ  ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (Ζ΄)

          Όταν ο Χριστός έστελνε τους αποστόλους Του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο τους έδωσε την υπόσχεση ότι θα τους συνοδεύει πάντα η παρουσία Του, που θα επιβεβαιώνει τα λόγια τους με τα επακολουθούντα σημεία. «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει», τους είπε. «Εν τω ονόματι μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσες λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμο τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν».

          Την υπόσχεση αυτή του Κυρίου τη βλέπουμε ολοκληρωμένη και στον νέο απόστολο Κοσμά τον Αιτωλό. Η αποστολική του πορεία είναι σημαδεμένη από πλήθος σημείων με τα οποία ο Θεός άνωθεν συνήργει και βεβαίωνε τα λόγια του, Ο λόγος του είναι δυνατός  κι ατράνταχτος, γιατί τα θαύματα τον επικυρώνουν. Έτσι το κήρυγμά του είναι πραγματική ρομφαία που εκπορεύεται από το στόμα του ζώντος Υιού του Θεού, όπως τον περιέγραψε ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη.

Κάποια φορά που ο άγιος Κοσμάς γύριζε τα βουνά των Αγράφων και κήρυξε σ’ ένα χωριό, πήγαν να τον ακούσουν και δύο παλικάρια της κλεφτουριάς που είχαν σπείρει όμως φόβο και τρόμο στην περιοχή. Ο άγιος τους είδε ανάμεσα στο πλήθος αρματωμένους.

-Ε, σεις ! τους λέει. Θ’ ανοίξετε παράδεισο μ’ αυτά σας τα χάλια;

-Ναι, με τ’ ασημοχάντζαρά μας, είπαν, αν με το καλό δεν μας τον ανοίξουν. Με το έτσι θέλω θα μπούμε , τι μπορεί να μας κάμουν!

-Πιάστε τ’ ασημόπλεχτα κουμπιά των γελεκιών σας και σφίχτε τα, τους λέει.

Από περιέργεια οι κλέφτες τα έσφιξαν ανάμεσα στα δάκτυλα τους και με μιας έτρεξε αίμα, που πάγαινε τσαμπούνα! Τους καταλέρωσε το αίμα τους κλέφτες.

Ε, και θαρρείτε πως τα αίματα αυτά των χριστιανών θα σας επιτρέψουν να μπείτε στον παράδεισο; Δεν το πολυπιστεύω!

Σαν είδαν  το θάμα οι κλέφτες τα έχασαν. Η σκληρή καρδιά τους μαλάκωσε, μετάνιωσαν, φόρεσαν γυναικεία σεγκούνια για σημείο της μετάνοιάς τους κι ακολούθησαν τον άγιο καταπόδι».

Με τέτοια σημεία ο λόγος του αγίου γινόταν ιδιαίτερα ζωντανός και εύρισκε άμεση ανταπόκριση στους χριστιανούς. Γιατί μέσα σ’ αυτόν ξεπηδούσαν και τα προφητικά μηνύματα που στάλαζαν την πολύτιμη ελπίδα στην καρδιά των σκλάβων και τους έδιναν το κουράγιο να ζήσουν  ακόμη με την απαντοχή της λευτεριάς. Και οι χριστιανοί πίστευαν την προφητεία ενός τέτοιου ανθρώπου. Τον είχαν αποδεχτεί μέσα στους, Ήταν ο άγιός τους. Τον συντρόφευε η δύναμη του Θεού. «Θαρθεί το ποθούμενον», ήταν η συνηθισμένη του κουβέντα, εννοώντας την απελευθέρωση. «Ετούτο μια μέρα θα γίνει ρωμέικο», έλεγε όπου πήγαινε.

Ήταν ο άγιος και ο προφήτης. Έτσι τον γνώρισε η συνείδηση του λαού, όπως δείχνουν όλες οι παλιές μαρτυρίες γι’ αυτόν. Αλλά και οι κατοπινές γενιές τον φύλαξαν μ’ ευλάβεια στην μνήμη τους. Γιατί ο προφητικός του λόγος μίλησε και γι’ αυτές τις ύστερες μελλοντικές εποχές και δεν διαψεύστηκε ως τώρα πουθενά. Το μήνυμα του αγίου δεν χάθηκε ακόμα. Η ζωή, ο λόγος και η προφητεία του είναι μήνυμα και για τη δική μας εποχή.

π. Γ.