Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια,
σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη.
Δεν φάνηκε ακόμη. Άργησε πολύ… Θα στο πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει. Μην
περιμένεις. Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε σ’ το
υποσχέθηκε ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις.
Δεν θα έρθει ποτέ η μέρα όπου θα
εμφανισθεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος,
αψεγάδιαστος. Όχι δεν θα’ ρθει. Δεν μπορεί να έρθει, γιατί απλά δεν υπάρχει…Το
ήθελες και συ κατά βάθος, σαν άλλοθι, σαν δικαιολογία, για να μην ξεκινήσεις
ποτέ το ταξίδι… Ξεκίνα την διαδρομή, κι ας μην νιώθεις έτοιμος. Κι ας μην
νιώθεις τέλειος, καλός κα φοβερός. «Μα δεν ξέρω το δρόμο…», θα πεις. Ας μην τον
γνωρίζεις, δεν χρειάζεται. Όταν περπατάς, ανοίγονται οι δρόμοι και βλέπεις
παντού να ξεπροβάλλουν μονοπάτια.
π.
Χαρ. Παπαδόπουλος-Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου