Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί (Γ. Βερίτης)

Ω συ μεγάλε Αναμενόμενε

του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!

Για Σε ψαλμοί κι' ωδές και σίβυλλες,

για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σε ό Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,

κι' ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,

πού διασκελίζοντας τα σύνορα

της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γης τα πέρατα το κήρυξε,

πώς θειο Παιδί για μας εδόθη,

π' όλοι θα βρουν σ' Αυτό την πλήρωση

οι πανανθρώπινοί μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε

του βράχου ό τραγικός Δεσμώτης,

όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε

της αδαπάνητής του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα

και με βροντές και καταιγίδα.

Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως,

σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

-Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,

και ταπεινά σε χαιρετίζουμε

τον λατρευτό μας και τον Ένα.