Ο Εμμανουήλ α'

 του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Ο προφήτης  Ησαΐας 800 χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς Χριστός προφήτευσε τη γέννησή Του, περιέγραψε τη ζωή Του, και έδωσε τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του προσώπου Του. Η προφητεία αυτή υπήρχε γραμμένη στην μετάφραση των Ο΄(εβδομήκοντα) που έγινε τον 3^ο αιώνα π.Χ. και απ’ αυτή τη διαβάζουμε και σήμερα, υπάρχει δε και στην Παλαιά Διαθήκη που έχουν στα χέρια τους οι Εβραίοι μέχρι και σήμερα. Ο ιερός Χρυσόστομος στην εποχή του κηρύττει: «Θα ήθελα να συγκεντρωθούν εδώ όλοι οι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες και να πάρω το βιβλίο του Ησαΐα από τα χέρια των Ιουδαίων, και να διαβάσω δυνατά την προφητεία αυτή. Όλοι βέβαια γνωρίζετε τούτο, ότι δηλαδή και στα δικαστήρια τότε η μαρτυρία δεν κινεί καμιά υποψία, όταν κατατίθεται από τους ίδιους τους αντιπάλους. Γιατί ποτέ δεν μπορούν να ισχυριστούν, ότι πλάσθηκαν οι προφητείες από μας. Όχι εμείς οι Χριστιανοί, αλλ΄ εκείνοι που σταύρωσαν το Χριστό μάς έδωσαν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που προφητεύουν τα σχετικά με την ενανθρώπησή Του». Τα ίδια θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε και μείς σήμερα να τ’ ακούσουν Εβραίοι και ειδωλολάτρες και όλοι οι άπιστοι, γιατί οι προφητείες για το Χριστό είναι μια τρανή, δυνατή απόδειξη και μαρτυρία της θεότητος του Ιησού και της αξιοπιστίας του Ευαγγελίου.

Αλλά ποια είναι η προφητεία αυτή; Βρίσκεται στον Ησαΐα, στα κεφάλαια 7-9, και συνδέεται με συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα. Το μικρό βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ κινδυνεύει. Κινδυνεύει από εμφύλιο πόλεμο και επιδρομή αλλοφύλων. Συμμαχούν μάλιστα οι ομόφυλοι με τους αλλοφύλους για να καταστρέψουν την Ιερουσαλήμ. Και να βασιλιάς των Σύρων ο Ρασείμ με τον βασιλιά του Ισραήλ Φακεέ εισβάλλουν με τα στρατεύματά τους στην Ιουδαία και πολιορκούν την Ιερουσαλήμ. Φόβος και τρόμος κατέλαβε τους πολιορκημένους. Σαλεύτηκαν βασιλιάς και λαός σαν τα δένδρα στο δάσος όταν φυσάει δυνατός άνεμος. Ένας μένει ατρόμητος, ο προφήτης Ησαΐας, που μεταφέρει στο βασιλιά και στο λαό το μήνυμα του Θεού.  Και το μήνυμα του Θεού είναι: «Ησυχάστε. Μη φοβάστε. Οι εχθροί θα φύγουν χωρίς να βλάψουν. Είναι σαν δύο δαυλιά που καπνίζουν, αλλά δεν καίνε. Και όχι μόνο αυτό, γρήγορα, όσο θα ζουν ακόμη αυτοί που ακούν την προφητεία, θα καταστραφούν και θα αιχμαλωτισθούν, οι επιδρομείς από τους Ασσυρίους». Η πρώτη προφητεία του Ησαΐα βγήκε αληθινή. Οι πολιορκητές έφυγαν ντροπιασμένοι. Όλοι πιστεύουν, ότι θα εκπληρωθεί και η δεύτερη προφητεία, η καταστροφή των εχθρών. Τότε ακριβώς βροντοφωνεί ο Ησαΐας και την τρίτη, τη μεγάλη, την καταπληκτική προφητεία. Ότι παρθένος θα γεννήσει Υιόν και ο λαός θα τον ονομάσει Εμμανουήλ, που σημαίνει, «ο Θεός μαζί μας». Ο Υιός της Παρθένου περιγράφεται σαν άνθρωπος να τρώει και να πίνει όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά αναμάρτητος από την πρώτη στιγμή. Θα εμφανιστεί στον κόσμο σαν φως, θα φωταγωγηθεί η Παλαιστίνη. Ο λαός που βαδίζει στο σκοτάδι, θα δει ένα μεγάλο ήλιο. Σ’ αυτούς που κατοικούν στη σκοτεινή περιοχή που εξουσιάζει ο θάνατος θα ανατείλει ο ήλιος. Θα λυτρωθούν από το ζυγό που θα τους τυραννάει και θ’ απαλλαγούν από τις πιέσεις των κατακτητών. Και κλείνει την προφητεία του ο Ησαΐας για τον Εμμανουήλ με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μεσσίου:

1. «παιδίον εγεννήθη ημίν,

2. υιός και εδόθη ημίν,

3. ου η αρχή εγεννήθη επί του ώμου αυτού,

4. και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος,

5. θαυμαστός σύμβουλος,

6. Θεός ισχυρός,

7.εξουσιαστής,

8. άρχων ειρήνης,

9. πατήρ του μέλλοντος αιώνος

10. Εγώ γάρ άξω ειρήνην επί τους άρχοντας, ειρήνην και υγιείαν αυτώ.

11. Μεγάλη η αρχή αυτού, και της ειρήνης αυτού ουκ εστίν όριον επί τον θρόνον Δαυίδ και την βασιλεία αυτού κατορθώσαι αυτήν και αντιλαβέσθαι αυτής εν κρίματι και εν δικαιοσύνη από του νυν και εις τον αιώνα».

Απ΄ όλη αυτή την προφητεία του Ησαΐα για τον Εμμανουήλ αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα ορισμένα σημεία που συνθέτουν το μήνυμα του Θεού για την εποχή μας. Σε μια εποχή κρίσιμη για το λαό του Θεού, εποχή εμφυλίου πολέμου και επιδρομής αλλοφύλων, ο Ησαΐας προφητεύει τον ερχομό του Λυτρωτού. Το γεγονός αυτό ονομάζει «σημείον παρά Κυρίου του Θεού εις βάθος ή εις ύψος». Είναι το μέγιστο γεγονός της Ιστορίας μας. Είναι το πιο παράδοξο άκουσμα. Όταν θα πραγματοποιηθεί αυτό το παράδοξο γεγονός, η λυτρωμένη ανθρωπότης θα το χαιρετίσει με τον ύμνο: «Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς, χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς». Αυτό το παράδοξο μυστήριο θα το συμβολίζει το πρόσωπο τής Παρθένου Μαρίας, που έγινε μητέρα, χωρίς να πάψη να είναι παρθένος, αφού και ο Θεός έγινε άνθρωπος χωρίς να πάψη να είναι Θεός. Και έγινε άνθρωπος ο Θεός, για να πλησιάσει τους ανθρώπους, να συναναστραφεί μαζί τους, να τους βοηθήσει. Ο Θεός «επι της γής ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη», γράφει ένας άλλος προφήτης, ο Βαρούχ.

Μεγάλο το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο. Πολλή η αγάπη του για τα αμαρτωλά πλάσματά Του. Δεν έστειλε άγγελο ούτε αρχάγγελο, για να συναναστραφεί μαζί μας, να μας διδάξει και να μας σώσει, αλλ’ έστειλε το μονογενή Υιό Του. Ήρθε ο ίδιος ο Θεός κοντά μας: «Μεθ’ ημών ο Θεός». Ανέλαβε μόνος Του να μας διορθώσει. Ήρθε να σώσει αμαρτωλούς. Γι’ αυτό συνομιλεί με πόρνες, τρώει μαζί με τελώνες, μπαίνει στα σπίτια των αμαρτωλών, δίνει ελπίδα στους ληστές ότι μπορούν και αυτοί να γίνουν παιδιά του Θεού και να καταταγούν στη βασιλεία Του. Τράβηξε από πολύ μακριά κοντά Του τους μάγους, για να δείξει ότι και οι ειδωλολάτρες μπορούν να γίνουν παιδιά Του. Με δυό λόγια «ένωσε την ανθρώπινη φύση με τη θεότητά Του».

Αυτή τη μεγάλη αλήθεια του θείου σχεδίου εκφράζει το όνομα Εμμανουήλ. Έχει άμεση σχέση με το θέμα του παραδείσου. Ο παράδεισος, όπως διδάσκει η Αγία Γραφή, ήταν αισθητός, για να ικανοποιεί τον σωματικό άνθρωπο, και πνευματικός, για να ικανοποιεί τον πνευματικό άνθρωπο. Το πρώτο επιτυγχανόταν με τα υλικά αγαθά του παραδείσου, το δεύτερο με τη συντροφιά του Θεού. Εδώ βρισκόταν το απερίγραπτο  μεγαλείο του παραδείσου. Ο Θεός πατέρας, και οι άνθρωποι τα παιδιά Του. Η ευλογημένη οικογένεια. Αυτή την οικογένεια διέσπασε η αμαρτία. Η ανταρσία του ανθρώπου εναντίον του Θεού με την σατανική επιθυμία να γίνει ο άνθρωπος Θεός, μόνο και μόνο για να μην έχει ανάγκη από τον Θεό! Και δεν είχε η αμαρτία σαν αποτέλεσμα μόνο τη διάλυση της οικογένειας του παραδείσου, το χωρισμό τού ανθρώπου από το Θεό, αλλ’ επιπλέον και την εξαχρείωση του ανθρώπου τη φθορά του και τον θάνατο. Ο άνθρωπος έπαυσε να είναι άνθρωπος. Έχασε το θείο κάλλος του, και κατέστρεψε τα θεία προσόντα του! Έμεινε όμως μέσα του άσβεστος ο πόθος, καυτή η νοσταλγία να λυτρωθεί από την αμαρτία και να ζήσει στη συντροφιά του Θεού. 

  

Πηγή:Άρθρο του  Στέργιου Ν.Σάκκου, καθηγητή πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο περιοδικό

Σάλπιγξ Ορθοδοξίας, Δεκέμβριος 1976.