Kύριε ελέησον

 

          Όταν στεκόμαστε μέσα στην Εκκλησία βλέπουμε τα πρόσωπα των αγίων εικόνων να είναι μεταμορφωμένα από το Άγιο Πνεύμα. Στη θ. Ευχαριστία μνημονεύονται όλοι οι άγιοι που είναι ενωμένοι από το μυστήριο της Απολύτρωσης. Οι άγιοι απέκτησαν τη δόξα που φαίνεται στα φωτοστέφανά τους μόνον όταν η ζωή των ασκητικών αγώνων τους ήταν προς το τέλος των, ακόμη και τότε μόνο σε λίγους φανερώθηκε κατά έναν ορατό τρόπο. Άρχισαν από τη μετάνοια, απ’ εκεί που πρέπει ν’ αρχίσει καθένας από εμάς. 

          Είναι μια αποφασιστική αρχή το γεγονός πως στο άγιο Πνεύμα υποσχεθήκαμε ν’ αρνηθούμε τον διάβολο και να ενταχθούμε με το Χριστό. Στο μυστήριο της μετάνοιας ανανεώνουμε τη νομιμοφροσύνη μας στον Ιησού Χριστό, προσκυνώντας το Σταυρό και το Ευαγγέλιο, το Λόγο του Χριστού.

          Αισθανόμαστε πολύ συχνά αυτή την «ευπερίστατη αμαρτία». Ακόμη και ο Παύλος στενάζει: «Ου γαρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’  ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσων» και ομολογεί «ευρίσκω άρα τον νόμον τω θέλοντι εμοί ποιείν το κακόν παράκειται». (Ρωμ. 7, 18-19).

          Όλοι γνωρίζουμε αυτά που συμβαίνουν στον εσώτερο εαυτό μας, δηλ. πώς αρχίζει και πώς εξελίσσεται το κακό στο νου και την καρδιά μας. Αισθανόμαστε την αδυναμία μας. Μοιάζουμε με κάποιον που πολιορκείται από λύκους. Τι κάνει τότε αυτός; Σκαρφαλώνει στο δένδρο και σώζεται. Το δένδρο που σώζει είναι η προσευχή, Έτσι λένε οι Πατέρες.

          Αλλά τι είναι η προσευχή; Κατά τον συνηθισμένο ορισμό είναι τέχνη. Η προσευχή δίνει έκφραση στον αγώνα μας για κοινωνία με τον Θεό. Και η κοινωνία αυτή είναι η φυσική φανέρωση της αγάπης μας για το Θεό και της αγάπης του Θεού για μας.

          Η προσευχή όμως δεν είναι μόνο μια  μορφή λατρείας. Είναι και ένα μέσο που μας δόθηκε για να ξεπεράσουμε το κακό που κατοικεί στον εσώτατο εαυτό μας. Υπ’ αυτή την έννοια η προσευχή είναι μια προσωπική κραυγή βοήθειας καθώς ακούμε την καρδιά μας και κράζουμε προς τον Κύριο να απομακρύνει τα πάθη που βρίσκονται μέσα μας.

          Αυτή η συλλογική και προσωπική κραυγή βοήθειας πηγάζει από το αίσθημα της αδυναμίας μας. «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Αλλ’ έχουμε εξίσου εμπιστοσύνη πως ο Χριστός θέλει να καθαρίσει τις καρδιές μας, αν Του το ζητήσουμε. Είμαστε κλήματα της αμπέλου-Χριστός και κάθε κλάδος που αγωνίζεται να φέρει καρπό ο Χριστός «καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρει».

          Έτσι η βοήθεια του Θεού και οι προσευχές μας θα μας σώσουν από τη «φθορά και εν τω κόσμω εκ των παθών».

Πηγή:       ΠΑΥΛΟΥ, Αρχιεπ. Φιλανδίας «Η Πίστη μας»