Λυπάμαι γιατί θα λυπήσω,
διαπιστώνοντας πως ο πολιτισμός μας έχει εξοικειώσει με χίλιες δύο καταστάσεις
και ιδέες και μόνο με μια έννοια βασική δεν μας συμφιλιώνει όσο χρειάζεται.
Πικρή η λέξη, ριγηλή η έννοια:
θάνατος! Η σκέψη του αποτελεί χαλινάρι πολύτιμο. Μας συγκρατεί από πτώσεις ολέθριες.
Δεν αφαιρεί η ανάμνησή του ενεργητικότητα. Αντίθετα, είναι απαραίτητη για να
ζήσει κανείς σωστά.
Ζούμε ξέγνοιαστα, σαν νάχουμε
εξασφαλίσει αιώνια παραμονή στη γη. Λάθος τραγικό. Βλέπουμε άλλους οριζοντιωμένους
στα φέρετρα και μόνο τον εαυτό μας δεν μπορούμε να φανταστούμε στη θέση αυτή.
Όσον αφορά τον εαυτό μας, ο θάνατος είναι κάτι παράλογο. Όσον αφορά τους
άλλους, φυσικό! Κι ας σαλπίζει ο Παύλος: «ουκ έχομεν μένουσαν πόλιν». Κι ας
χτυπά πένθιμα η καμπάνα της ενορίας. Αρκεί που «γι’ άλλον κτυπά».
Ο θάνατος έρχεται: «δρομέως
ελαφρότερος», αλλά και βαρύς και απρόσκλητος και απροσδόκητος. Σε ώρες
«ανάποδες», ώρες χαράς, χτυπά.
Πόσο διδακτική είναι μία επίσκεψη σε
νεκροταφείο. Οι τάφοι με τη μαρμάρινη-ψυχρή- γλώσσα της αλήθειας, μας φέρνουν
μηνύματα καυτά. Η αγωνία εμπρός στο μυστήριο διαλύεται. Η ατμόσφαιρα μας βοηθά
να σκεφθούμε πως η ζωή μας είναι αναβολή θανάτου. Κι εκεί, μέσα στο θρόισμα των
κυπαρισσιών, ακούγεται παλλόμενη η φωνή του ποιητικού Γρηγορίου:
«Όναρ έσμεν ουχ ιστάμενον
φάσμα τι μη κρατούμενον
πτήσις ορνέου παρερχομένου
ναύς επί θαλάσσης ίχνος ουκ
έχουσα,
άνθος καιρώ φαινόμενον
και καιρώ λυόμενον».
Η πιο χειροπιαστή πραγματικότητα της
ζωής, είναι ο θάνατος.
Κάποτε και για μας θ’ ακουστεί το
ευαγγελικό «απέθανε και ετάφη». Όσο βέβαιο είναι το ότι θα πεθάνουμε, τόσο
αβέβαιο είναι το πότε θα πεθάνουμε.
Ας μη λησμονούμε πως η εδώ παρουσία
μας είναι αδιάκοπη πορεία προς το θάνατο. Ο ήλιος της ζωής μας πορεύεται γοργά
προς τη δύση του. Κάποτε και για μας «θα κτυπήσει η καμπάνα». Ο κροταλισμός του
φτυαριού στα χέρια του νεκροθάφτη θ’ ακουστεί και στο δικό μας τάφο. Θα μπούμε
και μείς στη γη. Ας το πιστέψουμε.
Και τότε;
Μαν. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου