Η κοίμηση του Αγίου Σάββα

Αφού πέρασαν λίγες ημέρες, ο πατέρας μας Σάββας είδε κάποια αποκάλυψη, που του εγνώριζε την κοίμησή του, που θα γινόταν έπειτα από λίγες ημέρες. Την αποκάλυψη αυτή την φανέρωσε στον Αρχιεπίσκοπο και τον παρακαλούσε να τον αφήσει να πάει στη Λαύρα του, για να τελειώσει την επίγεια ζωή του μέσα στο κελλί του. Ο Αρχιεπίσκοπος θέλοντας με κάθε τρόπο να τον ευχαριστήσει και να τον περιποιηθεί, τον έστειλε στη Λαύρα του, στέλνοντας μαζί κι ό,τι θα είχε ανάγκη.
Αφού ο πρεσβύτης έφθασε στη Λαύρα του, ανακλίθηκε στον πύργο του στην αρχή του μηνός Δεκεμβρίου. Έπειτα κάλεσε τους πατέρες της Λαύρας και τους έδωσε ηγούμενο τον Μελιτά, που καταγόταν από τη Βηρυτό. Του παράγγειλε να διαφυλάξει απαραχάρακτες σ’ όλα τα μοναστήρια τις παραδόσεις που του παραδόθηκαν. Τις παραδόσεις αυτές του τις έδωσε και γραπτές.
Τέσσερεις μέρες έμεινε χωρίς να φάει τίποτε και χωρίς να επικοινωνεί με κανένα. Τη νύκτα του Σαββάτου που ξημέρωνε Κυριακή, ζήτησε Θ. Κοινωνία. Και αφού κοινώνησε κι είπε τελευταίο λόγο το, «Κύριε εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου», παρέδωσε τη ψυχή του.
Έτσι ο πατέρας μας Σάββας, αφού αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα και τελείωσε το δρόμο και τήρησε την πίστη, κατακοσμήθηκε με το στέφανο της δικαιοσύνης. Η κοίμησή του έγινε στις πέντε Δεκεμβρίου της δεκάτης ινδικτιώνας (532)…Ο χρόνος της ενσάρκου ζωής του ήταν ο εξής: Ήλθε στην Παλαιστίνη δέκα οκτώ ετών κι έμεινε στο κοινόβιο δεκαεπτά χρόνια. Στις ερήμους και στη Μεγίστη Λαύρα έκανε συνολικά πενήντα εννέα χρόνια. Τέλειωσε την επίγεια ζωή του κατά το ενενηκοστό τέταρτο έτος της ηλικίας του.

Το τίμιο λείψανό του κατατέθηκε στη Μεγίστη Λαύρα ανάμεσα στις δυό εκκλησιές, στο σημείο που είχε άλλοτε δεί τον πύρινο στύλο. Εκεί τάφηκε το σώμα του. Αλλά ο άγιος αυτός δεν πέθανε. Κοιμάται. Γιατί έζησε βίο ανεπίληπτο και έγινε ευάρεστος στον Θεό. Πλήν και το σώμα του παραμένει σώο και αδιάλυτο μέχρι σήμερα. Όταν ανοίχτηκε η τίμια λειψανοθήκη ( ο νεκρικός θάλαμος) για να τοποθετηθεί το λείψανο του μακαρίου Κασσιανού, κατέβηκα να προσκυνήσω το σώμα του θείου πρεσβύτου. Και το βρήκα να διατηρείται σώο και αδιάλυτο. Θαύμασα και δόξασα τον Θεό που δόξασε το δούλο του και τον τίμησε με αφθαρσία πρίν από την κοινή και γενική για όλους ανάσταση της δευτέρας του παρουσίας.

(Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου, Άνθη της Ερήμου αρ. 10, Έκδ. Μητροπ. Καρυστίας και Σκύρου, 1975).