Λαϊκός Διδαχός

O ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (Ε΄)

          Το κήρυγμα του αγίου Κοσμά, αν και έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε τόπους χέρσους πνευματικά, είχε μεγάλη επιτυχία. Μακριά από την τεχνική της ρητορικής τέχνης και της λογίας της εποχής του, πλουτισμένο όμως με τη δική του πηγαία ρητορική ομορφιά, ολοζώντανο, ακούστηκε σαν άγγελμα του Θεού στις διψασμένες καρδιές που σιγόσβηνε η πίστις.

          Ο άγιος Κοσμάς διακρίθηκε για το εξαιρετικά προσγειωμένο πνεύμα του. Aνοίχτηκε σε μία χώρα όπου βασίλευε η αμάθεια. Δίδαξε ένα λαό έτοιμο να τουρκέψει. Πέρασε από χωριά όπου ο κόσμος δεν άκουσε ποτέ τίποτα για την πίστη του. Βρήκε τα παιδιά μεγαλωμένα αβάφτιστα, γιατί οι εκκλησίες δεν είχαν κολυμβήθρες ούτε υπήρχαν ιερείς. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο άγιος δεν ζούσε με ουτοπίες. Ο λόγος του έπρεπε να ξεχερσώσει τις άγονες καρδιές. Έπρεπε ν’ αγκαλιάσει όλες τις ανάγκες ενός εξαθλιωμένου λαού. Έπρεπε ν’ αρχίσει απ’ την αρχή και να φτάσει στο τέλος. Η δική του πλούσια πνευματική ζωή, ξεχείλισμα των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, έπρεπε να ξεχυθεί σαν ζωογόνος πνοή στα αρρωστημένα πνευμόνια του έθνους. Κι αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του. Μετέφερε στους ανθρώπους τον πλούτο του Πνεύματος που ανθούσε μέσα του. Το κήρυγμά του δεν ήταν λόγια ανθρώπινης σοφίας.

          Γι’ αυτό χωρίς φόβο κατέβηκε χαμηλά, κοντά τους ακροατές του. Βάδισε στο δικό τους επίπεδο και μίλησε τη δική τους γλώσσα. Έτσι τους ανέβασε εκεί που ήθελε. Τους αιχμαλώτισε με την απλοϊκότητά του, τους κέρδισε με την αληθινή αγάπη του, άνοιξε τις σκληρές τους καρδιές  με τη βαθειά του ταπείνωση. Ο λόγος του, απλός στην έκφραση, αλλά ζωντανός και αυθόρμητος, εκεί στα βουνά και στις πεδιάδες που συγκέντρωνε τον κόσμο και τους μιλούσε κατ’ ευθείαν μέσ’ στις καρδιές που περίμεναν. Και την ώρα που ήταν ακόμη συνεπαρμένοι από τη σοφή διδαχή του, τους έβαζε να κάνουν αμέσως πράξη αυτά που άκουσαν.

          Ένα βράδυ τελειώνοντας τη διδαχή του με το βασίλεμα του ηλίου, τους είπε: «Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αδελφοί μου, ανάμεσα εις τα καλά, τα οποία μας διδάσκει εις το ευαγγέλιον, μας λέγει και τούτον τον λόγον:  «Αλλοίμονον εις εκείνον τον άνθρωπο οπού σκανδαλίζει τον αδελφόν του και δεν ζητήσει συγχώρησιν προτού δύσει ο ήλιος, διότι κολάζεται. Τώρα είναι δυνατόν και εγώ οπού ήλθα να μη εσκανδάλισα κάποιον από λόγου σας; Λοιπόν με άλλον τρόπον δεν δυνάμεθα παρά με τον εξής: Σας παρακαλώ να ειπείτε η ευγένεια σας τρεις φοράς: Συγχώρησόν  μας και ο Θεός συγχωρήσοι σε. Τώρα, αν θέλετε να χαρεί ο Χριστός, η Παναγία μας Θεοτόκος και πάντες οι άγιοι, να πικρανθεί ο διάβολος ο εχθρός μας, τώρα  οπού είσθε εδώ μαζεμένοι, να ειπήτε μεταξύ σας τρεις φορές: Συγχωρείτε μας, αδελφοί, και ο Θεός συγχωρήσοι σας».

          Ποιος θα αρνιόταν να κάμει ό, τι ζητούσε ο άγιος Κοσμάς σε μια τόσο συγκινητική σκηνή ταπείνωσης και αγάπης;

π. Γ.