Φθάσαμε στην απάθεια;

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Νομίζουν μερικοί χριστιανοί , επειδή δεν κάνουν βαριές αμαρτίες και επειδή για ένα χρονικό διάστημα δεν τους πειράζουν ο παμπόνηρος διάβολος και οι σκοτεινοί δαίμονες με πονηρούς και ακάθαρτους λογισμούς, ότι έφτασαν στην απάθεια. Έφτασαν όμως; Σε αυτό το πολύ σοβαρό ερώτημα για την πνευματική μας ζωή δίνει απάντηση ένα θαυμάσιο και πολύ διδακτικό περιστατικό, που αντλούμε από το υπέροχο Γεροντικό.

Κάποιος  Ασκητής είχε ζήσει πενήντα χρόνια στην έρημο χωρίς να τρώει ψωμί και να βάλει κρασί στο στόμα του κι έλεγε πως είχε νεκρώσει εντελώς τα πάθη της σαρκός, καθώς και τη φιλαργυρία και την κενοδοξία.

Σαν τ’ άκουσε ο Αββάς Αβραάμ, πήγε μια μέρα να βεβαιωθεί.

-Είπες τέτοιον λόγο, αδελφέ; Τον ρώτησε.

-Ναι, αποκρίθηκε με πεποίθηση εκείνος.

-Ας υποθέσομε, του είπε τότε ο Γέροντας, πως, μπαίνοντας ξαφνικά στο κελί σου, βρίσκεις μια γυναίκα στο στρώμα σου. Έχεις τη δύναμη να σκεφθείς πως δεν είναι γυναίκα;

-Όχι βέβαια, αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Ερημίτης. Μα αγωνίζομαι να διώξω την κακή επιθυμία.

-Βλέπεις πως ζει ακόμα μέσα σου το πάθος; Δεν έχει νεκρωθεί, μόνο που το έχεις περιορίσει. Ας πούμε τώρα πως στο δρόμο, που πηγαίνεις, βλέπεις λιθάρια και όστρακα κι ανάμεσα τους χρυσάφι. Είσαι σε θέση να το περιφρονήσεις σαν εκείνα;

-Όχι, αποκρίθηκε πάλι ο Ερημίτης. Αντιστέκομαι μόνο στο λογισμό μου και δεν το εγγίζω.

-Να που κι η φιλαργυρία ζει ακόμα μέσα σου, αλλά κι αυτή είναι δεμένη.