Η εκδημία της αείμνηστης Ευγενίας Κωστοπούλου

«πάντα σκιάς ασθενέστερα»

          Αγαπητέ Αναστάσιε,

          Στη ζωή μας υπάρχει ένας πόνος αφύσικος και αλλότριος, μεγαλύτερος από τα φυσικά όρια της ανθρώπινης καρδιάς. Και αυτός είναι η οδύνη του θανάτου. Όμως υπάρχει το έλεος του Θεού, οι δωρεές της χάριτος που κάνουν τις καρδιές να πλατύνωνται πέρα από τα φυσικά της όρια για να χωρέσουν τον ανθρώπινο πόνο, και η παρηγόρηση εαυτούς και αλλήλους.

          Φαντάζομαι τώρα με την έξοδο της αγαπητής μητρός σου από τον μάταιο τούτο κόσμο, τώρα που το οστράκινο σκεύος  της υλικής υπόστασης έσπασε, να νοιώθεις κι εσύ τον πόνο της αναχώρησής της και να είσαι αναγκασμένος  να δεχθείς μία αδήριτη πραγματικότητα: να μεταφέρεις το όνομά της από τα δίπτυχα των ζώντων σ’ αυτά των τεθνεώτων.

          Σε τέτοιες στιγμές, σαν αυτές που μοιραζόμαστε τώρα μαζί σου, αναδεικνύουν τη σιωπή, ακόμα και αυτή την άκρα του τάφου σιωπή, λάλο και αποκαλυπτική. Μπορούμε όμως να ψηλαφίσουμε τα ακρογωνιαία θεμέλια της παραδεδομένης αλήθειας και να κατανοήσουμε βιωματικά ότι, αν ο Χριστός δεν είναι αναστημένος «κενόν άρα το κήρυγμα ημών, καινή δε και η πίστις ημών».

          Τώρα πενθούμε έκδηλα και έμπονα, όμως ευτυχώς όχι «οι καθώς οι μη έχοντες ελπίδα». Πενθούμε την απώλεια και αναγνωρίζουμε τη γνώση του προσωρινού, μέχρι τότε που «πάντοτε εν Κυρίω εσόμεθα».

          Ο πιστός που λειτουργείται και μεταλαμβάνει είναι ο μόνος που δικαιούται να ρωτάει: «Πού σου θάνατε το κέντρον, πού σου Άδη το νίκος;». Γίνεται θεατής του ανεσπέρου φωτός, το οποίο εύχομαι ν’ απολαμβάνει η αείμνηστη μητέρα σου, γιατί όλη η επί γης βιωτή της ήταν προσανατολισμένη προς Ανατολάς, προς τη βασιλεία του Θεού.

          Τώρα ο θάνατος είναι πια γεμάτος από Θεό.

          Με  όλη μου τη συμπάθεια

          Πρωτ. Γερ- Αγγ. Σταν.