Ο Εμμανουήλ

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

β' 

Αυτό τον πόθο εκπληρώνει ο Ιησούς Χριστός με τη γέννησή του. Ο άγγελος αποκαλύπτει στον Ιωσήφ τα δύο ονόματά Του: Ιησούς και Εμμανουήλ. Ιησούς = θα σώσει το λαό του, Σωτήρ του κόσμου. Εμμανουήλ= Μεθ’ ημών ο Θεός, ο Θεός μαζί μας, ο Θεός ανάμεσά μας. Το όνομα Εμμανουήλ δόθηκε στον Ιησού Χριστό από τους ανθρώπους. Αυτό φαίνεται και στην προφητεία του Ησαΐου και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ο Ησαΐας απευθύνεται στον «οίκο Δαυίδ», δηλαδή στους απογόνους του Δαυίδ, στο λαό του Ισραήλ, και λέει: «Και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Και στο κατά Ματθαίον γράφει: «Και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ».  «Εμμανουήλ» είναι το όνομα, που διαλαλεί αιώνια στην ανθρωπότητα το άπειρο έλεος του Θεού και τη μεγάλη του συγκατάβαση. Ο ιερός Χρυσόστομος εμβαθύνοντας στο νόημα αυτού του ονόματος γράφει: «Όταν ο Θεός είναι μαζί με τους ανθρώπους, τότε δεν πρέπει να φοβόμαστε από τίποτα, ούτε να τρέμουμε, αλλά να είμαστε θαρραλέοι σ’ όλα. Με τον ερχομό του Θεού κοντά μας διαλύθηκε το προπατορικό αμάρτημα, ακυρώθηκε η καταδικαστική απόφαση κατά του ανθρώπινου γένους, κόπηκαν τα νεύρα της αμαρτίας, καταλύθηκε η τυραννία του διαβόλου, και ο παράδεισος που ήταν για όλους άβατος ανοίχθηκε για πρώτη φορά σ’ ένα φονιά και ληστή, άνοιξαν διάπλατα οι ουράνιες αψίδες, ο άνθρωπος συναναστρέφεται με αγγέλους και ενθρονίζεται σε θρόνο βασιλικό».

Το μεγάλο αυτό γεγονός, να έλθει ο Θεός να μας επισκεφθεί, να γίνει άνθρωπος και να μείνει για πάντα μαζί μας και εμείς μαζί του, το τονίζει πολλές φορές ολόκληρη η Καινή Διαθήκη. Το όνομα Εμμανουήλ αποτελεί ένα γλυκόηχο αντίλαλο του ονόματος Ιησούς. Ο Θεός ήλθε κοντά μας για να μας σώσει. Ο Θεός μας συγχωρεί και μένει μαζί μας. «Ευλογητός Κύριος ο Θεός ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού». Στην αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου ακούγεται το χαρμόσυνο άγγελμα ότι θα γεννηθεί ο Ιησούς που θα σώσει το λαό από την αμαρτία. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι Θεός ο Ιησούς, γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες. Γι’ αυτό  και θα ονομασθεί Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός μεθ’ ημών, ο Θεός μαζί μας. Στο τέλος του Ευαγγελίου δίδεται η γλυκύτατη υπόσχεση του Αναστάντος Κυρίου: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». Στην αρχή λοιπόν, στη φάτνη, το χαρμόσυνο άγγελμα, στο τέλος ο Αναστάς δίνει τη γλυκύτατη υπόσχεση.

Το ίδιο βλέπουμε και στο Ευαγγέλιο του Λουκά. Στην αρχή ο άγγελος μεταφέρει το θείο μήνυμα στην εκλεκτή και ευλογημένη παρθένο Μαρία: «Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου» και στο τέλος του Ευαγγελίου οι δύο προς Εμμαούς παρακαλούν με καρδιά φλογισμένη τον Άγνωστο συνοδοιπόρο να μείνει μαζί τους: «Μείνον μεθ’ημών». Αλλά και στο ληστή που μετάνοιωσε και ωμολόγησε τον Κύριο στο σταυρό υπόσχεται ο Ιησούς: «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Εξαλείφεται η αμαρτία, εξασφαλίζεται η συντροφιά με το Θεό και έτσι αποκαθίσταται στον παράδεισο.

Κατ’ επανάληψιν ο Παύλος άκουσε τη φωνή του Κυρίου να λέγει: «Εγώ ειμί μετά σου» και με την συμπαράσταση του Θεού επέτυχε τα τόσα κατορθώματα. Αυτή τη συντροφιά, την ένωση, την συνύπαρξη με το Χριστό κηρύττει συνεχώς και ακαταπαύστως με την έκφραση «εν Χριστώ». Και εύχεται πολλές φορές στους πιστούς να είναι ο Θεός μαζί τους. Τότε θα έχουν ειρήνη, χαρά, αγάπη, έλεος, υπομονή, δύναμη, σοφία, φως, ζωή, όταν ο Θεός, ο οποίος, είναι πηγή όλων αυτών, είναι μαζί τους. «Ο Θεός της ειρήνης μετά πάντων υμών», «ο Θεός της αγάπης και ειρήνης έσται μεθ’ υμών».

Ω! να μπορούσαμε να νιώσουμε βαθειά μέσα μας ότι η γέννηση του Χριστού δεν είναι το πιο μεγάλο γεγονός μόνο της ιστορίας αλλά και της δικής μας ζωής!

Για σκέψου, αδελφέ μου, ότι ο Θεός «εκένωσε» τον εαυτό του, διέσπασε την σφαίρα της αιωνιότητος και μπήκε στην τροχιά της ανθρώπινης ιστορίας, έγινε άνθρωπος και ήλθε ανάμεσά μας. «Ο Θεός ήν ο Λόγος…  και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Και δεν χώρισε μόνο την ιστορία στην π.Χ και μ.Χ εποχή, αλλά και την ανθρωπότητα στην εκτός Χριστού και μετά Χριστού. Εκτός Χριστού είναι όσοι δεμένοι με την αμαρτία και την απιστία και μένουν μακριά από τον Χριστό. Όχι μόνο δεν έρχονται στο φως της Βηθλεέμ και της Αναστάσεως, αλλά και όταν πέσει επάνω τους το φως του Χριστού κλείνουν τα μάτια τους για να μην το δουν, βουλώνουν τ’ αυτιά τους για να μην ακούσουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Μετά του Χριστού είναι όσοι ζουν μαζί με το Θεό κοντά στο Χριστό, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, όσοι πιστοί και αγνοί ή όσοι αμαρτωλοί μετάνιωσαν, πίστεψαν και επέστρεψαν κοντά στο Σωτήρα.

Ο άνθρωπος, όσο σπουδαίος και μεγάλος και αν φαίνεται, στην πραγματικότητα είναι ένα ή πολλά μηδενικά. Τι είναι μέσα στο σύμπαν; Στα δισεκαταμμύρια των ανθρώπων; Στην αιωνιότητα; Και όμως αυτό το μηδενικό παίρνει αξία αν θέσει μπροστά του τη μονάδα, τον μοναδικό Σωτήρα, τον μονογενή Ιησού, τον Εμμανουήλ. Χωρίς αυτόν είμαστε μηδέν. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» μας λέει ο ίδιος ο Ιησούς, ενώ ένας με τον Ιησούν αποτελεί συντριπτική πλειοψηφία έναντι μυριάδων αθέων και απίστων.

Σήμερα η ανθρωπότης, όσο ποτέ, νιώθει θλιβερή μοναξιά. Ο άνθρωπος της εποχής μας ψάχνει μα δεν βρίσκει άνθρωπο. Παράλυτος από τις αμαρτίες και τα πάθη, απογοητευμένος από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες κράζει: Άνθρωπο ζητώ, «ουκ έχω άνθρωπον». Σ’ αυτή την τραγική κατάσταση ακούγεται το Εμμανουήλ. Για πρώτη φορά ακούσθηκε στον Ησαΐα όταν πόλεμος, και πόλεμος εμφύλιος αναστάτωσε και κατατρόμαξε την Ιουδαία. Έκτοτε αποτέλεσε την πιο γλυκειά παρηγοριά και την πιο δυνατή νοσταλγία στο μικρό ποίμνιο που περίμενε το Μεσσία. Και όπως περίμενε, έγινε. Ο Μεσσίας ήλθε. Γεννήθηκε ο Εμμανουήλ. Ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήλθε κοντά μας: «Ο Θεός επί της γής ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη».          

   

Πηγή: Άρθρο του  Στέργιου Ν.Σάκκου, καθηγητή πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο περιοδικό

Σάλπιγξ Ορθοδοξίας, Δεκέμβριος 1976.