Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν.

 

          Μὲ λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν μὲ κέντρο τὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν.

          Στὴ Θεία Λειτουργία προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συλλειτουργοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν Κληρικῶν, Ἐκπροσώπων Ἀρχῶν καὶ Φορέων καί πλήθους Λαοῦ.

          Τὸν θεῖο λόγο ἐκήρυξε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὴν οὐσία καὶ σημασία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐτόνισε :

Ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μέσα ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, μεταφερόμεθα στὸ γνήσιο κλῖμα τῆς σχέσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργηθέντος ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεῖο Πλαστουργό του.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἐκφράζει τὴν οὐσιαστικὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν κτίση ὁλόκληρη. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐδόθη μέσα ἀπὸ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐσαρκώθη καὶ προσέλαβε τὸ ἀνθρώπινο φύραμα, ὥστε νὰ θεώσῃ τὸ πρόσλημα σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγόριου τοῦ Θεολόγου.          Εἶναι ἐξ’ ἄλλου τοῖς πᾶσι γνωστὸ ὅτι, ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, ὡς ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἑπομένως εἶναι ἡ ζωή, ἀφοῦ ὄχι μόνο μιλάει, ἀλλὰ ἔχει καὶ προσφέρει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ διαθέτει τὸν ἀληθινὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο.

Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἡ μόνη λύση στὰ ὅποια ἀνθρώπινα προβλήματα, ἡ μόνη διέξοδος ἀπὸ τὰ σκοτάδια καὶ τὰ φοβερὰ τέλματα στὰ ὁποῖα εὑρίσκεται ἡ ἀνθρωπότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἀλήθεια, ὡς θεανθρώπινη κοινωνία, ὡς ἡ μόνη ἐλπίδα, εἶναι ὁ μόνος δρόμος νὰ ἐξέλθωμε ἀπὸ τὴν ἀπαίσια κόλαση στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτὸ μας, ζώντας παρὰ – λόγον ἢ καλύτερα βασανιζόμενοι μέσα στὴν ἀλογία τῶν παθῶν.

Αὐτὸ τὸ γνήσιο πνεῦμα, τῆς οὐσιαστικῆς καὶ σωτήριας σχέσεως, τῆς σταυροαναστάσιμης κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, τὸ ἐκφράζει μυστηριακὰ, μόνο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς κατέχουσα καὶ διαφυλάττουσα, ἀκενοτόμητη, τὴν ἀποκεκαλυμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλήθεια. Τὸ ἐκφράζει μέσα ἀπὸ τὴν ὅλη ζωὴ καὶ πορεία της μέσα ἀπὸ τὴν μυστηριακὴ ζωή της, μέσα ἀπὸ τὴν παράδοσή της.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴν Ἐκκλησία. Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο ἀπαγγέλομε κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ὁμολογοῦμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. «Πιστεύω…εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Δὲν ὑπάρχουν πολλὲς Ἐκκλησίες.  Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἁγία καὶ καθολικὴ καὶ ἀποστολική. Ἄρα ὅλες οἱ ἄλλες ὁμάδες οἱ αὐτοαποκαλούμενες Ἐκκλησίες, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν καί τήν οὐσίαν τοῦ ὃρου, διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι μία, δὲν μοιράζεται, δὲν κομματιάζεται δηλαδή. Ὅποιος ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν μόνη ἀλήθεια καὶ τὴν μία Ἐκκλησία, αὐτομάτως ταυτίζεται μὲ τὴν αἵρεση, ἀφοῦ δὲν συμφωνεῖ εἰς ἕνα ἢ περισσότερα σημεῖα μὲ τὴν μία πίστη.

Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια διεκήρυξαν καὶ γι’ αὐτὴν ἀγωνίστηκαν μὲ παρρησία, μέχρις αἵματος πολλάκις οἱ πυρφόροι ἀγωνισταί, Πατέρες καὶ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τῶν ἀποστολικῶν χρόνων μέχρι σήμερα.

Ἡ Δύση, ὡς ἀλλοιώσασα αὐτὴ τὴν διδασκαλία ἀπεκόπη ἀπὸ τὴν ἄμπελον τοῦ Κυρίου μὲ ὅλα τὰ φρικτὰ ἐπακόλουθα, μὲ τὶς γνωστὲς ἀντιθέσεις, μεταξύ τῆς Θεολογίας καὶ τῆς ζωῆς, τὶς αὐθαίρετες ἑρμηνεῖες, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν πρώτη, τὴν ἀρχέγονη δηλαδή πατερικὴ παράδοση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γεννηθοῦν ὅλα τὰ σύγχρονα, ἀθεϊστικὰ  καὶ ψεύτικα κοινωνικὰ καὶ πολιτικά ἢ τὰ λεγόμενα πολιτιστικά κινήματα, τὰ ὁποῖα στὸ τέλος ἀντὶ νὰ ἐνισχύουν, ὡς ψευδῶς, κατ’ ἀρχὰς διακηρύττουν, ἀπογοητεύουν τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Ἃγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα, τῆς ἀπομακρύνσεως δηλαδή, τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν μία καὶ σώζουσα ὁδὸ καὶ ἀλήθεια καί τήν πτώση τῆς Δύσεως, γράφει χαρακτηριστικά:

«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως  εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλῃ κάποιος νὰ γίνῃ καλὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Τὸ νὰ θέλῃ κανεὶς νὰ γίνῃ τέλειος διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλὰ τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μὲ τὸ διάβολο..

Καὶ εἰς τὴν ὑψηλοφροσύνη του αὐτὴν διὰ μιᾶς ἔγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὅλος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας λοιπόν, πάσης ἁμαρτίας συνίσταται εἰς αὐτὴν τὴν ἀλαζονικὴν αὐταπάτην. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία καὶ αὐτοῦ τοῦ διαβόλου, τοῦ Σατανᾶ. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο τί παρὰ νὰ μὴ θέλῃ κανεὶς νὰ μένῃ εἰς τὴν φύσιν του, τὸ νὰ μὴ θέλῃ ἐντός του τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτοῦ του. Σέ ἂλλο σημεῖο ὁ ἲδιος ἀναφέρει: «Τὸ δόγμα τοῦτο (τὸ ἀλάθητό τοῦ πάπα) ἔχει κοσμοϊστορικὴν σημασίαν δὶ’ ὅλην τὴν τύχη τῆς Εὐρώπης, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς της, εἰς τοὺς ὁποίους ἔχει ἤδη εἰσέλθει.

Διά τοῦ δόγματος αὐτοῦ ὅλοι οἱ Εὐρωπαϊκοὶ ἀνθρωπισμοὶ ἀπέκτησαν τὸ ἰδεῶδες καὶ τὸ εἴδωλόν των: ὁ ἄνθρωπος ἀνεκηρύχθη ὑπερτάτη θεότης, πανθεότης. Τὸ εὐρωπαϊκὸν οὐμανιστικὸν πάνθεον ἀπέκτησε τὸν Δίαν του…Τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἴναι νιτσεϊκὴ κατάφασις εἰς ὁλόκληρον τὴν δημιουργίαν τοῦ εὐρωπαίου οὐμανιστικοῦ ἀνθρώπου».

Σήμερα ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπὸ ἕνα πνεῦμα, τὸ ὁποῖο εἶναι ξένο μὲ τὴν ἀποκεκαλυμένη ἀλήθεια καὶ τὴν μία σώζουσα πίστη, νὰ ὁδηγηθῇ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος σὲ πνευματικὸ χάος, ἀφοῦ ἀγνοεῖ τὴν ἀσκητική τῆς Ὀρθοδοξίας, καί δέν γνωρίζει τὸ βαθύτερο πνεῦμα τῆς παραμονῆς στὴν Ἀποστολικὴ παράδοση.

Μιλώντας πρὸ ἡμερῶν μὲ μορφωμένο καὶ εὐγενῆ ἄνθρωπο διεπίστωσα τὸ κακὸ ποὺ ἔχει ἐπέλθει στὶς ψυχὲς τῶν νέων ἀνθρώπων, ἀφοῦ μέσα ἀπὸ ἕνα πνεῦμα ὅπως τῆς θεωρίας τῶν κλάδων καὶ ἄλλων ὁμοίων διδασκαλιῶν, τὶς ὁποῖες δυστυχῶς ἔχουν υἱοθετήση καὶ τινες καινοτόμοι παρ’ ἡμῖν, ἔχει ἐπέλθει ἄμβλυνσις τῶν ἐσωτερικῶν πνευματικῶν αἰσθητηρίων. «Ὅλοι εἶναι Χριστιανοί, σὲ τί διαφέρομε  ἄρα γε; Στὸν ἴδιο Θεὸ δὲν πιστεύομε;»

Ἡ θεωρία ποὺ ἀνέφερα προηγουμένως, ἡ τῶν κλάδων δηλ. λεγομένη, πρεσβεύει ὅτι, ὅλες οἱ Χριστιανικὲς ὁμολογίες, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦν κλάδους ἑνὸς δένδρου, ἐκείνου τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ ἡ κάθε μιά ἔχει μέρος τῆς ἀληθείας.

Αὐτὴ ἡ διδασκαλία δυστυχῶς ἔχει ἁλώσει πολλὲς ψυχὲς, μάλιστα δέ, σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ ἐπτωχεύσαμε πνευματικῶς, ἀφοῦ δὲν βιώνομε τὴν βαθειά πνευματική διάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μιά ἄλλη θεωρία ἐξ’ ἴσου ἐπικίνδυνη, εἶναι ἐκείνη τῶν «δύο πνευμόνων», τὴν ὁποίαν ἐφεῦρον οἱ δυτικοὶ καὶ δυτικοτραφεῖς καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία, ἀναπνέει μὲ δύο πνεύμονες δηλ. μὲ τὸν ἀνατολικὸ καὶ τὸν δυτικό.

Δυστυχῶς μὲ τὶς σατανοκίνητες αὐτὲς θεωρίες, ποὺ τόσο κακὸ ἔχουν κάνει σήμερα, πολλοὶ ἀνθρωποι ἔχουν ὁδηγηθεῖ στὴν ἀπώλεια, ἀφοῦ ὁ δρόμος γιὰ μιά τέτοια θεώρηση τῶν πραγμάτων, εἶναι εὔκολος, λόγῳ τῆς σχετικοποιήσεως τῆς πίστεως καὶ τῆς ὡραιοποιήσεως τῆς ὅποιας ἀγωνιστικῆς διαθέσεως  γιὰ τὴν διατήρηση ἀνοθεύτου τῆς ἀποκεκαλυμένης καὶ ἀποστολικοπαραδότου πίστεως καὶ ζωῆς.

Πετῶντι καλάμῳ θὰ ἀναφερθῶ στὸ λεγόμενο διαθρησκειακὸ  συγκρητισμό, βάσει τοῦ ὁποίου οἱ δογματικὲς διαφορὲς μεταξὺ τῶν διαφόρων ἑτεροδόξων εἶναι κάποιες τυπικὲς καὶ μόνο παραδόσεις κάθε «Ἐκκλησίας» ποὺ δημιουργήθηκαν στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Αὐτὲς πρέπει νὰ τὶς παραβλέπωμε καὶ νὰ τὶς προσπερνοῦμε χάριν, ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτὲς των, τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὴ ἡ θεωρία εἶναι τελείως ξένη μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὑπάρχει μεγάλη καὶ σαφὴς, βεβαίως, διαφορὰ μεταξύ της ἀποκαλυφθείσης ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀληθείας καὶ τῶν διαφόρων παραδόσεων τῶν κατὰ τόπους «Ἐκκλησιῶν».

Τέλος θὰ κάνω ἀναφορὰ σὲ μιά πολὺ ἐπικίνδυνη θεωρία, τὴν λεγομένη τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ». Ὅσοι ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴ θεωρία, δυστυχῶς καὶ τινες «ὀρθόδοξοι θεολόγοι» πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα ὄχι ἁπλῶς σὲ ἐξωτερικὰ ζητήματα, ἀλλὰ κοινὰ θεολογικὰ σημεῖα, στὰ ὁποῖα μποροῦμε νὰ στηριχθοῦμε, γιὰ νὰ προχωρήσωμε σὲ μιά θρησκευτικὴ ἑνότητα στὴν οἰκουμένη.

Εἶναι φανερὸ ὅτι οὔτε αὐτὴ ἡ θεωρία δύναται νὰ εὐσταθήσῃ καὶ νὰ ὁδηγήσῃ σὲ δρόμους σωτηρίας.

Στήν Πατρίδα μας πολλές φορές βρῆκαν πρόσφορο ἒδαφος ὃλες αὐτές οἱ ἀλλότριες καταστάσεις καί δυστυχῶς διέβρωσαν τό οἰκοδόμημα  τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας, εἲτε μέσα ἀπό τήν τέχνη, ὃπως εἶναι ἡ ἀρχιτεκτονική, ἡ ἁγιογραφία, ἡ μουσική καί εἲτε γενικώτερα μέσα ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς καί συμπεριφορᾶς.

Ὁ Κωστὴς Μπαστιᾶς παρουσιάζει μὲ τὰ λόγια του Παπουλάκου ὅλη τὴ τραγωδία τῆς ἀλλοιώσεως τῆς παραδόσεώς μας μὲ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους.

«Τ’ ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ βάλανε στὸ κεφάλι τοῦ Ἔθνους ξένους καὶ ἀπίστους γραμματισμένους, ποὺ πᾶνε νὰ νοθέψουνε τὴ ζωή μας. Τ’ ἄθεα γράμματα κόψανε τὸ δρόμο τοῦ ἔθνους καὶ τ΄ ἀμποδᾶνε νὰ χαρῇ τὴ λευτεριά του. Εἶναι ντροπή μας, ἕνα γένος ποὺ μὲ τὸ αἷμα του πύργωσε τὴ λευτεριά του, ποὺ πορπάτησε τὴ δύσκολη ἀνηφοριά, νὰ παραδεχτῇ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ πορπατήσῃ στὸν ἴσιο δρόμο ἅμα εἰρήνεψε κι ὅτι δὲν ξέρουμε μεῖς νὰ συγυρίσουμε τὸ σπίτι, ποὺ μὲ τὸ αἷμα μας λευτερώσαμε, ἀλλὰ ξέρουν νὰ τὸ συγυρίσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πολέμησαν, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πίστεψαν στὸν ἀγῶνα, ἐκεῖνοι ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς ἀποκόψουνε ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ πασχίζουνε νὰ μᾶς ρίξουνε στὴ σκλαβιὰ ἄλλων ἀφεντάδων, ποὺ ‘ναι πιὸ δαιμονισμένοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιατί καὶ κεῖνα ποὺ σεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τὰ πετᾶνε καὶ πάνε νὰ τὰ ξερριζώσουνε. Ἀφανίζουνε τὰ μοναστήρια, πομπεύουνε τοὺς καλογέρους καὶ τὶς καλόγριες, κλέβουνε τ’ ἅγια δισκοπότηρα καὶ τὰ πουλᾶνε γι’ ἀσήμι ποὺ θὰ στολίσει τὶς βρωμογυναῖκες. Ἁρπάζουνε τ’ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ τὰ βάζουνε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῆς ἐξουσίας τους, ποὺ τὰ ὁρίζει κατὰ τὰ νιτερέσια της. Τ’ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τὸ σάβανο τοῦ Γένους. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ γράμματα θὰ μάθουμε στὰ παιδιά μας; Κι ἂν ἀκόμα συναχτοῦν ὅλοι οἱ ἄθεοι γραμματισμένοι καὶ στιφτοῦνε σὰν τὸ λεμόνι, δὲν θὰ πετύχουν νὰ γράψουν μιάν ἀράδα ποὺ ν’ ἀξίζει, μιά γραμμὴ ἀπ’ τὰ βαγγέλια. Ἀλλὰ τί λέω μιὰν ἀράδα; Οὔτε μιά λέξη ποὺ νὰ μοιάζῃ μὲ μιά του Θεοτοκικοῦ αὐτοῦ βιβλίου. Γιατί κάθε τί ἐκεῖ μέσα εἶναι λόγος Κυρίου, εἶναι σοφία ὀρθὴ καὶ τὰ ὅσα λέει τὸ χτίσμα δὲ γίνεται νὰ φτάσουν τὸ λόγο τοῦ Πλάστη. Ἀντὶς νὰ μαθαίνουμε στὰ παιδιὰ μας ἀπ’ τὰ ἅγια συναξάρια τὸ πῶς ζήσανε οἱ ἅγιοί τῆς Χριστιανοσύνης καὶ τὸ πῶς μαρτυρήσανε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τοὺς μαθαίνουμε τὴν ἱστορία τοῦ κολασμένου κόσμου.

Γιατί δύο λογιῶ εἶναι καὶ οἱ ἱστορίες. Εἶναι ἡ ἁγιασμένη καὶ ἡ κολασμένη ἱστορία. Ἀδιάκοπα φανερώνουμε τὴν κολασμένη εἰκόνα τοῦ κόσμου καὶ σιγὰ σιγὰ καταφέραμε νὰ πιστέψουνε πὼς ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου καὶ πῶς ὄξω ἀπ’ αὐτὴν ἄλλη ζωὴ δὲν ἐστάθη. Ὅλα τοῦτα εἶναι ἄτιμα ψέμματα, εἶναι τὰ ζιζάνια ποὺ σπέρνουνε στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου τ’ ἄθεα γράμματα. Μᾶς μιλᾶνε γιὰ τοὺς ἀρχαίους, κι ἐγὼ ὁ ταπεινὸς κι ἀγράμματος κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ μας, σᾶς λέω πὼς κανένας ἀρχαῖος δὲν ξεπέρνα σὲ παλληκαριά, σὲ μεγαλεῖο καὶ σὲ δόξα τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, τοὺς μάρτυρες καὶ τοὺς μεγάλους ἀσκητάδες. Γιατί ἂν ἐκεῖνοι πεθάνανε γιὰ μιά Πατρίδα, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μαρτύρησε γιὰ μιάν Ἑλλάδα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι γιὰ Ἑλλάδα δουλωμένη στὸν ἀντίχριστο. Διῶξτε ἀπ’ τὸ χωριὸ σας τ’ ἄθεα γράμματα. Σφαλίστε τὸ στόμα τοῦ ἀντιχρίστου καὶ σπρῶξτε τὰ παιδιά σας στὴ μάθηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ».

Πιστεύομε ὅτι αὐτοὶ οἱ λόγοι, εἶναι ἐπίκαιροι ἀφοῦ οἱ Νεοέλληνες ἔχομε κουραστῆ ἀπὸ τόσες θεωρίες μὲ δυτικὴ ἢ ἄλλη προέλευση καὶ ἐπιζητοῦμε τὸ γάργαρο καὶ ξάστερο νερὸ τῆς Ὀρθοδόξου τροφοῦ μας Ἐκκλησίας, τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ παραδόσεως, τῆς ἀσκητικῆς καὶ μυστικῆς ὁδοῦ, τῆς φιλοκαλικῆς θεωρίας, τῆς γνήσιας πνευματικότητος ὅπως τὴν ἐξέφρασαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρση τῆς καρδίας καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ νοός, μέσα ἀπὸ τὴν νηπτικὴ θεωρία καὶ πράξη.

Πιστεύομε ὅτι αὐτοὶ οἱ λόγοι, εἶναι ἐπίκαιροι ἀφοῦ οἱ Νεοέλληνες ἔχομε κουραστῆ ἀπὸ τόσες θεωρίες μὲ δυτικὴ ἢ ἄλλη προέλευση καὶ ἐπιζητοῦμε τὸ γάργαρο καὶ ξάστερο νερὸ τῆς Ὀρθοδόξου τροφοῦ μας Ἐκκλησίας, τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ παραδόσεως, τῆς ἀσκητικῆς καὶ μυστικῆς ὁδοῦ, τῆς φιλοκαλικῆς θεωρίας, τῆς γνήσιας πνευματικότητος ὅπως τὴν ἐξέφρασαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρση τῆς καρδίας καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ νοός, μέσα ἀπὸ τὴν νηπτικὴ θεωρία καὶ πράξη.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ζωή μας, εἶναι ἡ ρίζα μας, εἶναι ἡ πνοή μας, ἡ ὁποία κινεῖται πέρα ἀπό τήν λογικὴ χωρὶς νὰ τὴν ἀπορρίπτει καί πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται καί ἀνοίγει τό δρόμο γιά τά ἂφθαρτα καί αἰώνια.

Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ζωή, ὡς ἀγάπη, ὡς ἐλπίδα γιά τό μέλλον, ὡς Ἐκκλησία, ὡς φῶς, μπορεῖ νά νοηματίσῃ καί νά σώσῃ τόν κόσμο. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς πίστη, ὡς μητέρα φιλόστοργη, ὡς θησαυρός πνευματικός, ὡς ἀτίμητη παράδοση αὐτή και μόνο αὐτή, μπορεῖ νά ἐλευθερώσῃ τήν Ἑλλάδα ἀπό τά σύγχρονα ἀδιέξοδα καί φοβερά σκοτάδια στά ὁποῖα τήν ὁδήγησαν ὃσοι θέλουν ἓνα τόπο χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς δηλαδή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση.