ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Σταυροπροσκυνήσεως) Ευαγγέλιο: Μαρκ. 8, 34-9,1

«ΛΑΜΨΟΝ Ο ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ»

          Εν ολίγοις

          Στο μέσον της Μ. Σαρακοστής η Εκκλησία προβάλλει τον Τ. Σταυρό μιας και η περίοδο αυτή είναι πορεία δοκιμασιών για τους πιστούς που πορεύονται προς το πάθος και την Ανάσταση. Η σημερινή γιορτή της σταυροπροσκύνησης μας δίνει την ευκαιρία για άλλη μια φορά ακόμη να πούμε λίγα λόγια για το μεγάλο αυτό σέβασμα της ορθοδοξίας, τον Ζωηφόρο Σταυρό.

          Ο Σταυρός μέχρι τη σταύρωση του Κυρίου ήταν ένα φονικό όργανο και τρόπος θανατικής εκτέλεσης και καταδίκης. Θάνατος ταπεινωτικός και εξευτελιστικός. Από εκείνη όμως την Παρασκευή, την Μεγάλη Παρασκευή, ο Σταυρός μεταποιήθηκε. Έγινε ο Ζωηφόρος Σταυρός, της «ευσεβείας το ανίκητον τρόπαιον». Γιατί διαδραμάτισε το ρόλο του θυσιαστηρίου πάνω στο οποίο εκτελέστηκε η άμωμη θυσία του Χριστού. Ποτίστηκε με το τίμιο Αίμα Του και πήρε τη χάρη, τη δύναμη, τον αγιασμό και τις σωτήριες άκτιστες ενέργειές του. Με τον τρόπο αυτό καταργήθηκε η αρά, η κατάρα, και καταπόθηκε  η δύναμη του θανάτου.

          Όμως, ο ορθολογισμός του ανθρώπου έφτασε στο σημείο να νεκρώσει την πίστη και να θεωρεί «μωρία το λόγο του Σταυρού». Αλλά η ορθόδοξη πίστη μας είναι μυστήριο που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Είναι μυστήριο υπέρλογο, διότι αν αποτασσόταν στα όρια του ορθού λόγου, τότε θα μιλούσαμε για ειδωλολατρία.

          Κατά συνέπεια το μυστήριο του Σταυρού δεν γνωρίζεται, αλλά ούτε και κατανοείται μέσα από τα ανθρώπινα μέτρα. Βιώνεται σιωπηλά, στο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς αφού βέβαια πρώτα καθαρθεί από τα πάθη, την άσκηση και τα δάκρυα και τα πνευματικά γυμνάσματα.

          Όσοι ακόμη δεν έχουν μπει στο δρόμο τουλάχιστον της καθάρσεως, βλέπουν μόνο την εξωτερική όψη των πραγμάτων. Δεν μπορούν να προσεγγίσουν την αγιαστική και φωτιστική δύναμη του Ζωοποιού Σταυρού. Βέβαια μας παρηγορεί η καλή μας προαίρεση,  όταν ακούμε, ότι ο Σταυρός αγιάζει το νερό, κάνει να «γίνεται» το προζύμι, ότι θεραπεύει ασθενείς, φυγαδεύει τον πονηρό και αυτό μας είναι αρκετό!

          Γι’ αυτό και τον φοράμε στη στήθος μας και νιώθουμε δυνατοί. Σταυρώνουμε το σώμα μας και ειρηνεύουμε και νοιώθουμε παρηγοριά. Τον αντικρίζουμε υψωμένο και παίρνουμε θάρρος καθώς προφέρουμε το όνομά του.

          Για την Εκκλησία και τους πιστούς ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα απλό σύμβολο ή ένα πράγμα, αντικείμενο, αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Οι ι. υμνογράφοι της Εκκλησίας είναι ασυναγώνιστοι στις αναφορές τους στο Τ. Σταυρό. «Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός», «τυφλών οδηγός, ασθενούντων ιατρός, ανάσταση δια τους τεθνεώτας». Αλλά και οι δεητικές επικλήσεις στη δύναμη του Σταυρού είναι εντυπωσιακές.  «Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου». Στην δε ακολουθία των χαιρετισμών του Σταυρού κυριαρχεί ο χαιρετισμός «Χαίρε Ξύλον μακάριον».

          Σε ώρες σκληρής δοκιμασίας ο ευσεβής πιστός δεν διστάζει να επικαλεσθεί την δύναμη του Σταυρού. «Η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μη εγκαταλείπεις ημάς τους  αμαρτωλούς».

          Να, λοιπόν, γιατί προσκυνούμε εμείς οι αμαρτωλοί τον  Σταυρόν του Χριστού. Γιατί προσκυνώντας τον Σταυρό, προσκυνούμε τον ίδιο τον Χριστό. Όποιος δεν δέχεται τον Χριστό ως γνήσιο Υιό του Θεού και Σωτήρα, ούτε το Σταυρό του θέλει να προσκυνήσει. Οι εχθροί του Σταυρού στέκονται στο ξύλο, στην ύλη, γι’ αυτό βλέπουν το Σταυρό ως φονικό όργανο. Βέβαια και για μας ο Σταυρός του Χριστού είναι φονικό όργανο, όχι όμως του Χριστού, αλλά της αμαρτίας μας. Το ίδιο και η κολυμβήθρα είναι φονικό όργανο. Διότι μέσα στα νερά της πνίγεται η αμαρτία μας. Γι’ αυτό ο Σταυρός  και η κολυμβήθρα είναι πηγή χαράς και ευφροσύνης.

          Προσκυνούμε τον Τ. Σταυρό γιατί αγιάσθηκε με το αίμα του Χριστού. Προσκυνούμε το Ξύλο του Σταυρού τον πνευματικό Σταυρό του Χριστού, το Σταυρό της αγιότητας, της τέλειας υπακοής στο Θεό και της τέλειας αγάπης.

          Μόνο έτσι θα μάθουμε να τιμάμε σωστά και σωτήρια το Σταυρό του Χριστού και να τον βιώνουμε σωστά.

«Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.