Εύκολη μετάθεση ευθυνών

 

Στα προβλήματα που παρουσιάζονται στην παιδεία που προσφέρεται στα παιδιά και τους νέους, πολύ συχνά παρατηρείται μια μετάθεση ευθυνών. Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Δεν φταίει το Κράτος, ούτε οι γονείς, ούτε οι εκπαιδευτικοί. Τα τελευταία χρόνια φταίνε τα τάμπλετ και τα κινητά τηλέφωνα, παλαιότερα φταίχτης ήταν η τηλεόραση.

          Το πιο εύκολο είναι να μεταθέσεις την ευθύνη σε κάποιον ή μάλλον σε κάτι που δεν μπορεί να αντιδράσει ή να διαμαρτυρηθεί για την άδικη κατηγορία. Πως ν’ αντιδράσει το τάμπλετ ή το κινητό; Είναι εργαλεία δοσμένα στην χρήση των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων. Προφανώς, για την κατάχρησή τους δεν φταίνε αυτά τα ίδια, φταίει ο χρήστης άνθρωπος. Αυτά χωρίς θέληση «εκ φύσεως» δεν είναι δυνατόν να έχουν ευθύνη.

          Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, ο καθένας με την παιδεία του, τον ψυχικό και πνευματικό οπλισμό του, κάνει ό, τι νομίζει καλό ή βολικό. (Και μακάρι το βολικό να ήταν πάντα κι καλό). Δεν μπορεί κανείς να αποδώσει ευθύνη γενικά στους γονείς ή στους εκπαιδευτικούς. Για είναι δίκαιος, θα πρέπει να περιγράψει συγκεκριμένες συμπεριφορές και κατόπιν να τις κρίνει, όχι για να κατηγορήσει, αλλά για να βοηθήσει αυτούς στους οποίους απευθύνεται.

          Κάτι που μπορεί  αντικειμενικά να κριθεί είναι η κεντρική στόχευση των προγραμμάτων σπουδών των διδασκομένων μαθημάτων, κυρίως στην Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση, η οποία (στόχευση) πρέπει να ικανοποιεί την επιταγή του άρθρου 16 του Ελληνικού Συντάγματος. Αυτό είναι ένα κεντρικό θέμα. Χρειάζεται για παράδειγμα, ειδική έρευνα για το κατά πόσο ορισμένα επί μέρους νεοείσακτα μαθήματα ικανοποιούν την συνταγματική επιταγή ή, ακριβέστερα  κατά πόσο δεν αντιστρατεύονται τον συνταγματικό σκοπό της παιδείας, δηλαδή «την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσικά αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλαση  τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους  πολίτες».

          Αυτό είναι ένα θέμα που απαιτεί ειλικρινή και νηφάλια αντιμετώπιση, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, οι οποίες στις μέρες μας είναι εμφανέστερες (έως προκλητικές) στον αυτοπροσδιοριζόμενο ως προοδευτικό φιλελεύθερο χώρο. 

          π. Θ. Α. Β. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 316