Πληγώνοντας τον άλλο…. Ή απαριθμώντας τα λάθη του χτες, αλλά και του σήμερα

 

Όσο περνούν τα χρόνια, και σωρεύονται στην ψυχή αρχειοθετημένα γεγονότα και ενθυμήσεις παλιές, τότε αρχίζει ένα σχολαστικό ξεδιάλυμα όλων αυτών, ώστε να ξαναφανούν (για έσχατη ίσως φορά) τα περιττά και τα πολύτιμα και αγαπημένα. Και εκεί, λοιπόν, στον όλο αυτό σωρό παρατηρείς και κάποιες στιγμές εχθρικής ή άπρεπης συμπεριφοράς, κατά τις οποίες άφησες το στίγμα σου στην ψυχή του άλλου πληγώνοντάς τον με λόγια και απανθρωπία κάποτε.

          Κι όμως κάποιες φορές, το νιώθεις ακόμα, είτε από εγωισμό, είτε από κενοδοξία, είτε από ευθιξία, η συμπεριφορά σου δεν ήταν ευπρεπής και έντιμη. Γιατί η επιθετική τακτική, με το σκεπτικό ότι εσύ κατέχεις το δίκιο, τραυμάτισε κάποιες ψυχές. Και μάλιστα άφησε πάνω τους τα σημάδια μιας αγριότητας, που ο θυμός επέτρεψε να εκδηλωθεί. Για να περάσουν τα χρόνια και να μην μπορείς να κάμεις τίποτε πια, ώστε ν’ ανατρέψεις τα πράγματα, αφού οι τύψει υπάρχουν-και ενοχλούν- όπως οι πληγές….

          Ναι, τα σκέπτεται κανείς όλ’ αυτά, όταν περάσουν τα χρόνια και βαρύνουν πάνω του για τα καλά. Τότε, λοιπόν . συνειδητοποιεί τα λάθη και τις αστοχίες του, όπως οι τόσες φορές που, ηθελημένα ή όχι, πλήγωσε κάποιους, που σήμερα είναι αδύνατο να τους ξαναδεί, να τους ξανανταμώσει. Γι’ αυτό και σε στιγμές ησυχίας υψώνει τα χέρια του στον ουρανό ικετεύοντας να τον ελεήσει η Χάρη Του, να του δώσει την ευκαιρία «του οράν τα πταίσματά του», όχι με το φακό της αυτοδικαίωσης ή της όποιας ανοχής, αλλά πρωτίστως με την φωτισμένη διδαχή του ιερού ψαλμωδού:

          «Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός….. Ελέησόν ο Θεός, ελέησόν με».

          Άλλωστε δεν είναι μακρυά η προσευχή των αγίων Νηπτικών Πατέρων, που μας δίδαξαν να καλλιεργήσουμε την λεγόμενη «μονολόγιστο» προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Γιατί μέσα στις θεόπνευστες αυτές λέξεις έχει αποταμιευτεί όλη η Ορθόδοξη ανθρωπολογία, την οποία αν θέλει κάποιος να ερευνήσει ή να επιβεβαιώσει, ας ανατρέξει στα λεγόμενα «Απολυτίκια», τα οποία συμπυκνώνουν όλη τη διδαχή, που μας προσφέρει η κάθε γιορτή και καθημερινή ακόμα. «πρέσβευε»,  προσευχόμαστε στον κάθε Άγιο, «Χριστώ τω Θεώ ελεηθήναι», ή «σώσαι τα ψυχάς ημών». Και μόνο αυτό να βιώσουμε με ένθεο ζήλο,  μας φτάνει.

          π. Κων/νος Ν. Καλλιανός